In het guesthouse van Jan maken we kennis met de gepensioneerde Cees. Hij werkte vroeger bij Rijkswaterstaat en is, naar hij zegt, bij toeval in Cambodja verzeild geraakt. Hij woont alweer vier jaar in Sihanouk Ville. Cees maakt ons attent op de Mondol Op’thom organisatie, waar hij intensief bij betrokken is. In samenwerking met de Cambodjaan Song heeft hij een school gebouwd, waar op dit moment 263 kinderen uit Sihanouk Ville en omringende dorpen les krijgen. Zowel elementair onderwijs (taal, rekenen) als Engelse les wordt er gegeven. Op een bewolkte maandagmiddag gaan we er met Cees op bezoek. Het dorpje waar de school is gebouwd, ligt maar net buiten Sihanouk Ville. Toch is de sfeer hier bijna het tegenovergestelde. De mensen wonen in eenvoudige houten hutjes, bleekgezichten zijn hier niet meer te bekennen. Om bij de school te komen, moeten we eerst over een hek klimmen en daarna door een weilandje lopen. De directe route is geblokkeerd door een buurman, die een muur dwars over de zandweg heeft geplaatst. Kennelijk de mening toegedaan dat de grond van hem is. Deze middag is er slechts één klas actief. Zodra we het klaslokaal betreden worden we luidkeels door de kinderen begroet en toegezongen. Op het bord staan rekensommen. We delen door ons meegebracht snoepgoed uit en doneren aan de Cambodjaanse meester een van onze opblaasbare wereldbollen. We wijzen aan waar Nederland ligt.
‘Same same’, knikt hij.
We komen uit hetzelfde land als Cees, inderdaad.
Na het bezoek drinken we een paar glazen Ginseng bij het huis van Song. Er spelen meerdere kwesties, die worden besproken. Zo is er een plan om de waterleiding door te trekken naar het dorp, zodat de bewoners in de droge tijd gemakkelijker aan water kunnen komen. Ook moet er een werkplaats komen, maar de precieze locatie daarvan is nog onderwerp van discussie. Terwijl wij rond de tafel zitten, komen er meerdere kinderen langs. De reden wordt al snel duidelijk. Eenmaal per week krijgen ze zakgeld. Uiteraard alleen als ze ook naar school gaan. Wie ouder is dan tien, krijgt 1000 Riel (0,25 dollar), de jongere 500. Cees houdt een lijstje bij waarop alle namen zijn genoteerd. Na de uitbetaling wordt een kruisje gezet. Toch gaat het de kinderen niet alleen om het zakgeld. Ze willen graag aandacht. En die krijgen ze volop. Succesnummer is als altijd het laten zien van foto’s op het digitale scherm. Onze restvoorraad snoep is er ook snel doorheen. Als tegenprestatie krijgen we niet alleen een prachtige glimlach. Een van de kinderen zingt ‘Dikkertje Dap’ voor ons. Als de zon bijna onder gaat, houden we het voor gezien. Cees heeft een mooi project onder handen. We doneren dan ook met plezier een dagbudget.
