In Phnom Penh nemen we afscheid van Leila en reizen daarna per bus naar Sihanouk Ville, een rit van vier uur. Het tijdstip van vertrek is prettig, 12.30 uur, maar om onduidelijke redenen moeten we bijna anderhalf uur wachten. We zitten op een bankje bij het buskantoor. Het dry hot seizoen is in aantocht, en dat is te merken, we zweten ons een ongeluk. Als we eenmaal rijden, geeft de airco in de bus wat verkoeling. Het duurt even voordat we Phnom Penh uit zijn. Overal wordt gebouwd, het is duidelijk dat de economie hier in opmars is. Enkele kilometers buiten de stad verschijnt ineens een heuse tolpoort. Een snelweg? Nee, de weg blijft tweebaans, maar is wel goed geasfalteerd. De chauffeur geeft flink gas en heeft een paar verrassende inhaalmanoeuvres in petto. Gelukkig is het vrij rustig en zijn er brede vluchtstroken, zodat tegenliggers gemakkelijk kunnen uitwijken. Iets over half zes rijden we Sihanouk Ville binnen. Sihanouk Ville werd eind jaren ’50 aangelegd en was gedurende een periode van tien jaar een hippe badplaats. Tijdens de revolutie begin jaren ’70 kwam daar een einde aan. De Rode Khmer jaagde iedereen de steden en dorpen uit, in die periode woonde er dan ook niemand. Inmiddels is dat veranderd. De afgelopen tien jaar zijn er nogal wat guesthouses en restaurants gevestigd. Veel daarvan zijn in westerse handen. Voor wie een ondernemingsgeest heeft, is er in Sihanouk Ville genoeg te doen. Volop gelegenheid om te bouwen, mits je maar de juiste mensen kent en hier en daar wat steekpenningen betaalt. En bouwactiviteit is er volop. Toch is het aan de stranden opvallend rustig. Het massatoerisme is hier nog niet neergestreken en hopelijk blijft dat nog een tijdje zo. Wel zijn de tuktuk chauffeurs en motodups al helemaal bij de tijd. Waar je je ook vertoont, overal hoor je ‘tuktuk sir?’ Bij het guesthouse hangen er altijd wel wat rond. We wimpelen ze meestal beleefd af, we wandelen graag. Zelfs als je terugkomt van een uitstapje en het toch duidelijk zou moeten zijn dat je het guesthouse binnen gaat (en dus geen tuktuk nodig hebt), wordt de vraag gesteld. Onmiddellijk creatief gevolgd door ‘Maybe later? Or maybe tomorrow?’ We blijven glimlachen.
Tekst loopt door onder gallery
We logeren voor het eerst tijdens onze reis bij een Nederlander. Jan de Jongh heeft zich vijf jaar geleden in Sihanouk Ville gevestigd. Hij leeft er met zijn Cambodjaanse vrouw en zoon. Samen runnen zij het eerste en tot nu toe enige guesthouse in Cambodja met een zwembad. Het is er aangenaam toeven. Als we de eerste avond de kanalen op de satelliet tv proberen, horen we tot onze verrassing ineens Nederlands. Het blijkt het BVN-kanaal (‘Beste van Vlaanderen en Nederland’, maar alleen van de publieke omroepen). We wisten niet eens van het bestaan af. Tijdens de vijf dagen dat we bij Jan logeren kijken we met enige regelmaat naar het Journaal, Pauw & Witteman, NOVA, de Wereld Draait Door en nog wat van die programma’s. Heel vreemd om na bijna negen maanden weer eens Nederlandse televisie te zien. De conclusie trekken we al vrij snel: we missen helemaal niets, er is niets veranderd. Pas als je langere tijd in het buitenland bent, valt het op hoezeer het nieuws op de Nederlandse televisie bijna alleen maar over Nederland gaat. We volgen debatten over ‘handen schudden’, gratis schoolboeken en horen politici als altijd dezelfde zinloze opmerkingen maken. Allemaal zaken die niet tot het buitenland doordringen. Misschien maar goed ook.
