Onze eerste indruk van Diyarbakir is niet al te best. Buitenwijken met flats, een oververhit busstation en zo op het oog niet al te gezellige winkelstraten. We logeren weliswaar net binnen de oude stadsmuren, maar de straat zelf ziet er nogal onaantrekkelijk uit. Ons beeld verandert echter volledig als we een dag na aankomst doelbewust verdwalen in de kleine straatjes en stegen achter de grote moskee. We belanden in een volstrekt andere wereld. Het idee is onder andere om restanten van oude Syrische en Armeense kerken te bezoeken, maar ver komen we niet. Kennelijk zijn we hier een bezienswaardigheid. Om de paar meter worden we stilgehouden door spelende kinderen die op de foto willen, worden we uitgenodigd om thee te drinken of gewoon een praatje te maken. We ontmoeten Murat. Hij is eigenaar van een winkel in een oude caravanserai en lijkt sprekend op Theo Maassen. We mogen niet verder voordat we iets hebben gegeten, thee gedronken en over Nederland hebben verteld. Murat vertelt over de oorlog in Irak, waar hij als Turks-Koerdisch soldaat twee jaar bij betrokken was. Met spijt in zijn ogen brengt hij de door hem gekochte kalashnikovs in herinnering. Die mochten helaas niet in Turkije worden ingevoerd. We dwalen steeds dieper het labyrint van stegen in. Een hele sliert kinderen loopt inmiddels achter ons aan. We lijken wel de rattenvanger van Hamelen. Geheel toevallig vinden we de oude kerken, bordjes die de weg wijzen zijn er niet. Omstanders kloppen voor ons op de deur, die enkele minuten later wordt geopend. We zijn er van harte welkom. Bij een van de kerken is het dak ingestort. Het is een ware ruïnekerk. Een Armeense kerk is nog wel volledig intact. Ongeveer twintig families wonen hier om de week een dienst bij.
Tekst loopt door onder gallery
Later die middag worden we door een mevrouw uitgenodigd bij haar thuis. Ze leidt ons kriskras door de straatjes totdat we voor een grote zware poort staan. Het huis blijkt een oud karakteristiek pand met binnenplaats, zoals er hier meer van zijn. Twee ervan zijn omgetoverd in een museum, waar je gratis in kunt. Maar dit is leuker. Vanuit alle hoeken en gaten duiken meisjes op, er blijken maar liefst tien dochters te zijn. Eentje knoopt nog even snel een doek om haar hoofd, een ander laat het haar gewoon los. We krijgen thee en moeten van alles eten. We kunnen slechts beperkt converseren, maar aan de hand van de Engels-Turkse woordenlijst in onze reisgids redden we ons enigszins. Na wat aarzeling gaat moeder uiteindelijk met haar dochters op de foto. Het is een warm onthaal.
