De mannen van Diyarbakir willen maar al te graag op de foto. Bij de moskee, in de theehuizen, op de bazaar, overal is het raak. Twee van hen gaan zelfs zover hun adres aan ons te geven. Ze willen een afdruk van de foto hebben. Het gekrabbel is nogal onleesbaar, dus een dag later besluiten we bij een lokale fotograaf afdrukken van de beste foto’s te laten maken. We keren terug naar het theehuis waar we de meeste mannen hebben gefotografeerd. Ze zijn er allemaal nog, ze zitten op precies dezelfde plek, op hetzelfde krukje. Ze vinden het prachtig en we worden omstandig bedankt. Uiteraard kunnen we niet zomaar vertrekken, we moeten gaan zitten, nog meer foto’s maken en theedrinken. We hebben ook afdrukken gemaakt van de moeder met haar dochters die we de dag ervoor in hun huis hebben gefotografeerd. Op onverklaarbare wijze weten we in het labyrint het huis terug te vinden, nou ja, bijna. We slagen tot op een steeg nauwkeurig. We laten een van de foto’s zien aan een man op straat, hij herkent ogenblikkelijk zijn buurvrouw. We zijn een steeg te ver en even later staan we weer voor de poort. Vol ongeloof neemt de moeder de afdrukken in ontvangst. We besluiten dat we nog wel iets langer in Diyarbakir kunnen blijven.
