Malatya wordt ook wel de abrikozenstad genoemd. Dat is goed te merken als je door de bazaar dwaalt en de vele stalletjes met de oranje vruchten ziet uitgestald. Na de oogst in juni worden duizenden tonnen over de hele wereld verscheept, maar er blijft kennelijk nog genoeg over om kraam na kraam te vullen. De bazaar is een levendig geheel en er is van alles te koop. Een handelaar in tabak presenteert ons trots zijn waar. Het wordt verkocht in grote zakken en ruikt een beetje naar pijptabak. Iets dat we nog niet eerder zagen, zijn de straatjes met metaalbewerkers. De vonken springen er letterlijk van af. We zijn intussen in oostelijk Anatolia beland en niet langer omringd door toeristen. Als we door de levendige straten van de stad dwalen hebben we echt het gevoel dat we hier de enige buitenlanders zijn. Het is dat we in de bus vanuit Göreme twee Nederlanders tegen zijn gekomen, anders waren we ervan overtuigd geweest. Engels wordt hier nauwelijks meer gesproken. Voor de eerste keer blijkt het noodzakelijk dat Els even met de ober mee de keuken in gaat om duidelijk te maken dat we een salade met tomaat willen. Het Turkse woord voor tomaat lijkt kennelijk in de verste verte niet op de Engelse versie ervan. Overdag proberen we ons intussen zo rustig mogelijk te houden, want in de volle zon stijgt de temperatuur tot ruim boven de veertig graden. Gelukkig ligt er midden in de stad dan weer zomaar een oase van schaduwrijke bomen waaronder een verrassend hip terras is aangelegd. Zo’n omgeving vraagt gewoon om een koud biertje, maar ze schenken alleen thee en frisdrank.
Tekst loopt door onder gallery
Volgens onze reisgids ligt er iets buiten Malatya een leuk klein dorpje met oude huizen, veel groen en picknick plekken. ‘So cool!’ wordt zelfs gejubeld. Gezien de hitte hier lijkt ons dat een prima optie om een middag door te brengen. En dus nemen we een dolmus (lokale minibus) naar Yesilyurt. De rit van 20 minuten is zo voorbij. Zo snel dat we het idee hadden nog in de buitenwijken van Malatya te zijn, maar het staat echt op de borden: Yesilyurt. We stappen uit en voelen de bui eigenlijk al direct hangen. Er staan inderdaad wat oude huizen, er is de mogelijkheid om thee te drinken tussen de locals van het dorp (wat we dan ook maar doen), maar daarna hebben we het vrij snel gezien. Vermoedelijk had de redacteur iets te veel aan de waterpijp geroken voordat hij deze plek bezocht. Snel laten we ons weer terug naar de stad vervoeren. We drinken een biertje op het dakterras van een wat vaag etablissement, afgezonderd van de lokale mannen, die een verdieping lager zitten en theedrinken. Het is voor zover wij kunnen ontdekken de enige plek in het centrum waar alcohol wordt geschonken. De man die ons bedient, spreekt prima Frans. Opgestoken tijdens een verblijf van tien jaar in Parijs. Goed van hem, en handig voor ons. Langzaam valt de avond en koelt het iets af. Morgen reizen we verder naar Koerdistan. Verder naar het oosten waar het, naar men zegt, nog warmer is.
