De reis van Hoi An naar Hue duurt maar een paar uur. Wij kiezen voor de vroege ochtendbus, omdat we de verzekering hadden gekregen dat het een gewone bus zou zijn. Niets blijkt minder waar, het is de nachtbus die uit Nha Trang komt en naar Hue verder rijdt. Dan nog maar eens een paar uur op die vervelende halve ligstoelen. Ach, het kost maar drie dollar. Even dreigt er aanzienlijke vertraging op te treden als de bus halverwege motorpech krijgt, maar de chauffeur weet dat binnen een kwartier op te lossen. Tegen twaalf uur rijden we Hue binnen. Op het eerste gezicht lijkt Hue iets minder toeristisch, maar na het nodige rondgedwaald te hebben door de straten spotten we toch steeds meer bleekgezichten. Hue is niet onaardig, er hangt oude communistische kunst aan de muren, sommige lanen zijn lommerijk te noemen en bij de Vietnamese Thu, van het gelijknamige backpackers café Thu On The Wheels, is het goed toeven.
Tekst loopt door onder gallery
Bij diezelfde Thu boeken we een brommer toer om de omgeving te verkennen. We crossen een middag rond en zien bunkers uit de Franse tijd, spotten de beroemde Hamburger Hill in de verte, rijden door rijstvelden, wandelen door een paar tempels (in een ervan staat de Austin waarmee de monnik Quang Duc in 1963 naar Saigon reed om zichzelf in brand te steken) en bezoeken de Japanese Bridge. Lijkt een beetje op die uit Hoi An, maar deze is, aldus onze gids, same same, but different. Dat geldt zo’n beetje voor alles in Vietnam, vinden wij inmiddels. Helaas is alleen het weer niet same same. Sinds lange tijd is het niet meer zo warm als we gewend waren. Het is bewolkt en nevelig en de temperatuur zakt soms zelfs terug tot net onder de twintig graden. Vinden wij koud! In de laatste tempel die we bezoeken, wacht een aangename verrassing: monniken! We zijn precies op tijd voor het gebed van 16.00 uur. Vietnamese monniken kleden zich in het bruin, maar tijdens het gebed wisselen ze van kleding. Een gele kleur betekent dat de monnik nog geen twintig jaar bij het klooster is, daarboven mag oranje worden gedragen. Het is een rustgevende gebeurtenis, en bovendien zijn we behalve de monniken bijna alleen in de tempel. Eindelijk off the beaten track… Niet alle monniken doen overigens mee aan het gebed. Als we weer naar buiten wandelen, zijn een stuk of tien iets verderop bezig met een potje voetbal. Leuk gezicht, met die bruine jurken aan. Zo krijgen ook de aardse zaken volop aandacht.
