Boekarest is anders dan de Hongaarse hoofdstad, dat merken we direct. Veel lelijke gebouwen en grote brede boulevards. Het doet in de verte wat aan Rusland denken en dat blijkt helemaal te kloppen als we tijdens de ochtenduren door de stad dwalen. We nemen de metro bij het Piata Universitati, midden in de stad. De roltrappen doen het niet, en zo te zien zijn ze al jaren niet meer gebruikt. De winkels in de omgeving zijn weliswaar gevuld met producten, maar het doet allemaal heel erg Sovjet aan. Een cappuccino op een terras smaakt daarentegen weer verrassend goed. Vreemde stad vinden we dit. Vooral als we onverwacht ook oude stukjes ontdekken. Het gedeelte dat Old Town wordt genoemd, is zwaar in verval, maar er wordt wel gewerkt en er zijn hier en daar al wat hip aangeklede etablissementen opgedoken. Ook staan er zomaar oude kerken tussen de huizenblokken, met verrassende interieurs. Om half twee staan we voor de deur van een pand dat we normaal gesproken hard voorbij zouden zijn gelopen. We worden opgewacht door een mevrouw die de verhuur van het appartement regelt. Na de toegangsdeur lopen we over een binnenplein dat in de jaren 1950 is blijven steken. We nemen vleugel B en betreden een vies ruikend halletje. Hier bevindt zich een lift die zo mogelijk nog ouder is dan het gebouw. Wiebelend en waggelend bereiken we de zevende etage. Waar gaat dit heen? Op de zevende etage zijn maar twee deuren, achter een ervan bevindt zich het appartement. De verrassing is groot. Ruim opgezet, Ikea meubilair, wasmachine, keuken, internet, airconditioning. Alleen het uitzicht over de troosteloze binnenplaats doet je er nog aan herinneren dat dit het voormalige Oostblok is. Eigenlijk zien we geen enkele reden om het appartement nog te verlaten. Het is heerlijk koel, de wasmachine snort, we kunnen wat aan de site werken en de stad boeit ons niet heel erg.
Tekst loopt door onder gallery
Maar er moet natuurlijk wel gegeten worden en bovendien mag een bezoek aan het grote paleis van dictator Nicolae Ceauşescu niet ontbreken. Die liet in 1984 een complete woonwijk slopen om plaats te maken voor een protserig gebouw, dat na het Pentagon het grootste ter wereld schijnt te zijn. In december 1989 vluchtte hij er met zijn vrouw per helikopter uit weg, om enkele dagen later alsnog te worden gearresteerd en daarna vrij snel geëxecuteerd. Het paleis overleefde de revolutie en omdat het er nu eenmaal toch staat, heeft de huidige regering zich er maar gevestigd. We reizen er heen met de metro en wandelen langs een brede boulevard naar het paleis, dat je niet kunt missen. We zijn niet onder de indruk. Wat een lelijkheid! Gauw weg, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want het is een behoorlijk eind lopen voordat het paleis uit het zicht is verdwenen en een metrohalte opdoemt. We sluiten af met een hapje en een drankje op een terras, waar we worden bediend door nors kijkende vrouwen met schorten voor. Het lijkt er sterk op alsof hier nog niet bij iedereen is doorgedrongen dat Roemenië niet langer achter het ijzeren gordijn ligt.
