We hebben nog zo’n 30 dagen te gaan in Nieuw-Zeeland, maar na Mount Cook pakken we alweer het tweede highlight in dit land. We bereiken het zuidelijkste punt van het Zuidereiland, tevens het meest zuidelijke punt tijdens onze hele reis. Voordat het zover is, maken we echter nog een paar stops, we rijden tenslotte nog steeds langs de zuidelijke scenic route. Eerst stoppen we bij het Nugget Point, volgens de folders ‘one of the most iconic landforms on the Otago coast’. Het moet gezegd, de op het oog lukraak rondgestrooide stenen (de ‘nuggets’) aan de landtong, geflankeerd door een kleine witte vuurtoren, liggen er mooi bij. Er zouden hier ook pinguïns te zien moeten zijn, maar helaas hebben we deze keer geen succes. Daarna maken we nog een boswandeling naar de Parakaunui waterval, die – alweer – een ‘iconic image’ van deze streek zou moeten zijn. Maar dat valt wat ons betreft nogal mee, of tegen eigenlijk. Heel erg veel water stroomt er niet. Els is teleurgesteld.
Over stoffige grindwegen rijden we vervolgens naar het Slope Point, het zuidelijkste punt van het Zuidereiland. Borden wijzen de weg. Vanaf een kleine parkeerplaats wandelen we door James Herriot achtige weilanden naar beneden. Een geel bord geeft het zuidelijkste punt weer. Toch nog zo’n 4800 kilometer verwijderd van de Zuidpool, als je naar de wereldbol kijkt, zou je denken er hier dichterbij te zijn. Het is een mooi moment, constateren we tevreden. Als we aan het eind van de dag inchecken op een camping bij de plaats Invercargill, blijkt niet alleen de eigenaar de zoon te zijn van twee Nederlandse immigranten uit 1958, maar staan er zelfs twee heuse Amsterdamse wereldreizigers naast ons. Ook zij zijn al een aantal maanden onderweg. Samen drinken we de nodige glazen wijn, waardoor we zowaar weer eens de klok middernacht horen slaan.
