Het is zwaarbewolkt als we Invercargill willen verlaten, reden om eerst voorraden in te slaan bij onze favoriete prijsknaller, de Pak ’n Save. We hebben een belangrijke missie, het scoren van enkele potten Euroshopper mayonaise. En jawel, eindelijk succes vandaag. We kopen gelijk de hele voorraad op (twee potten), helaas is de hagelslag uitverkocht. Bij Liquorland vullen we de voorraad wijn aan. Even een investering, maar in grote plaatsen als deze is het op de lange termijn economisch boodschappen doen. We vervolgen onze route naar het westen. Langzaam klaart het op en in de loop van de middag schijnt de zon weer volop. De wegen zijn leeg, slechts zo nu en dan passeert een andere auto. We besluiten te stoppen bij Lake Manapouri. De camping ligt op een erg mooie locatie en als de eigenares ons verzekert dat het morgen prachtig weer zal zijn voor een interessante wandeling, is de keuze snel gemaakt. We blijven hier. Minder plezierig is dat de prijzen uit de campinggids bijna allemaal achterhaald blijken te zijn. En het is nota bene de editie 2008. We klagen erover en de eigenaresse geeft ons na wat discussie zowaar een korting. Niet op de overnachting, maar op het internet. Nou ja, het resultaat is hetzelfde.
Van het beloofde mooie weer is een dag later geen sprake. Het is bewolkt en mistig. We rijden dan ook maar weer een stukje, eerst naar de plaats Te Anau, een paar kilometer verderop. Onderweg passeren we een rivier die bij de opnamen voor Lord of the Rings is gebruikt voor de rivier de Anduin. Aangekomen in Te Anau bezoeken we het visitor center van Milford Sound, een van de beroemdste fjorden van Nieuw-Zeeland, die 120 kilometer noordwaarts ligt. De fjord ligt aan de westkust en het weer kan er nogal grillig zijn. Omdat we ook weer dezelfde route terug moeten rijden (de weg eindigt bij de fjord), is het even de vraag of het wel zin heeft om te gaan, want het is nog steeds zwaarbewolkt. Maar in het visitor center vertelt men dat het aan de kust stralend weer is. Dus sjeesen wij direct door. Je moet de momenten herkennen, zeg maar. De route is prachtig. Halverwege rijden we uit de wolken en schijnt de zon. We rijden al slingerend door bossen en langs meren. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. De laatste paar kilometers daalt de weg scherp naar zeeniveau. We zijn precies op tijd voor de boot van 15.00 uur, al stellen twee trage Nieuw-Zeelanders ons geduld aardig op de proef door allerlei zinloze (vinden wij) vragen aan de dame van het kaartjesloket te stellen. Na een kort sprintje naar de steiger varen we. Het is de eerste attractie waarvoor we diep in de buidel moeten tasten (117 dollar), maar het is het waard, waarbij het natuurlijk wel helpt dat het stralend weer is. Els ziet eindelijk de grote watervallen waar ze al zo lang naar uitkijkt. We varen tot aan de monding van de fjord aan de Tasman zee. Zelfde stukje weer terug. Op het water heb je toch weer even een ander perspectief. Voldaan stappen we van boord. Het is inmiddels eind van de middag. In Milford Sound is verder niets, behalve een camping, en bovendien stikt het er van de zandvliegjes. We rijden dus weer een stukje terug over de 120 kilometer lange weg naar Te Anau. Halverwege liggen een paar kleine minicampings. Lekker basic, geen douches en alleen een chemische wc. We zoeken er eentje uit waar het stil is. We twijfelen nog even of we (zoals het hoort) tien dollar in het bakje zullen gooien, maar we hebben de gedachte nog niet uitgesproken of een Ranger komt aangereden. Met een welgemeend ‘g’day guys’ int hij het geld. Als hij verdwenen is, staan we moederziel alleen in het donker aan de rand van het bos. In de verte klatert een beek.
