De reis gaat verder, vanaf nu zuidwaarts. De drie uur durende busrit van Nong Khiaw naar Luang Prabang wordt uitgevoerd met een Saengthaew, een pick-up truck waar de laadbak is voorzien van twee tegenover elkaar geplaatste bankjes. Daar kunnen in totaal twaalf passagiers zitten. Er zit een dak op, maar de zijkanten zijn open. We houden onze truien dan ook aan, want ondanks het prettige zonnetje zorgt de snelheid van het busje voor een frisse wind. De rit verloopt soepel, al wordt er regelmatig gestopt om nog wat extra zakken met rijst op het dak te laden. Tien kilometer voor het eindpunt stopt de chauffeur in de berm. Het blijkt een plasstop. De meeste passagiers zijn vrouwen en ze hurken allemaal zonder aarzeling in het gras naast de bus. Wij passen ons graag aan de lokale omstandigheden aan, dus ook Els volgt het voorbeeld, tot hilariteit van de locals.
Een kwartier laten bereiken we Luang Prabang. Een tuk-tuk brengt ons naar het oude centrum, waar we onze intrek nemen in een van de vele guesthouses die hier zijn. Het is kennelijk niet druk, want we praten maar liefst een derde van de kamerprijs af. Alhoewel het guesthouse ons prima bevalt, besteden we de volgende dag aan een speurtocht naar een beter of goedkoper alternatief. Beter blijkt in ruime mate voorhanden, maar goedkoper wordt het niet, dus we blijven uiteindelijk bij onze eerste keus.
Tijdens de ‘busrit’ maakten we een filmpje.