Luang Prabang staat op de Wereld Erfgoedlijst van Unesco. In het oude centrum barst het niet alleen van de koloniale huizen in Franse stijl, maar ook van de tempels. Net als in Thailand en Cambodja heet een tempel hier een Wat. Na bijna achttien maanden op reis te zijn kunnen we niet meer de energie opbrengen om alles te bekijken, dus we kiezen voor de bekendste tempel, de Wat Xieng Thong. De toegangsprijs blijkt met maar liefst 100% te zijn verhoogd, maar daardoor laten we ons niet ontmoedigen. We nemen aan dat het geld goed wordt besteed, al vragen we ons af wanneer de laatste restauratie is geweest. In vergelijking met de tempels in Thailand stelt het onderhoud van deze Wat ons enigszins teleur. Monniken zijn er ook al niet, toeristen des te meer. We verlaten de Wat en wandelend langs de oevers van de Mekong vragen we ons af of ons gebrek aan enthousiasme aan onszelf ligt. Als we later op de dag, tegen het vallen van de avond, langs een kleinere tempel in een zijstraat wandelen, horen we gezang. We nemen de drie treden naar de toegangspoort van de Wat, steken het pleintje over en nestelen ons bij de ingang van de tempel. Een grote groep monniken houdt een gebed. Er is verder niemand. Het gezang is ritmisch en werkt rustgevend. Terwijl de avondzon de Mekong in een prachtige gloed zet, kijken we elkaar aan en halen opgelucht adem. Gelukkig raakt dit ons nog wel.
