Transsiberië Express volgens Els (2)
“Een paar mensen verlaten de trein en ik zie een mevrouw onze wagon in stappen. Ze lijkt een bekend gezicht te hebben. Dat is natuurlijk onzin. Wie ken ik nou in hartje Rusland?”
Na een redelijke nacht volgt de morgen. Even wennen met zo’n vreemde man naast je. Mijn eigen man ligt boven mij. Lastig voor mij om vanaf dit punt te zien of er boven al leven is. Ik hoor iemand een blikje bier opentrekken. Onze Rus is dus wakker. Het bier is lauw, van gisteravond. Dat belooft nog wat. Tanden worden gepoetst, lichamen worden provisorisch gewassen en dit allemaal in het toch al klein wc’tje. Met hier en daar een blauwe plek beginnen we redelijk fris aan ons eigen meegebrachte ontbijt. Vanaf Amsterdam lopen we al met een grote tas met etenswaar te zeulen, nu betaalt zich dat uit. De ontbijtkoek, crackers en oploskoffie van Deen smaken prima. Vergezeld met nog wat verse inkopen uit Moskou hebben we een uitstekend maal. De volgende dagen trekken aan ons voorbij. De communicatie met Alexey verloopt moeizaam. Zijn Engels is zeer beperkt, ons Russisch is ook wat roestig. De taalgids ‘Wat & Hoe Russisch’ blijkt maar zeer weinig soelaas te bieden. Wat moeten we met een volledig omschrijving van alle onderdelen van een fiets? Onderdelen waarvan ik in het Nederlands niet eens het bestaan weet. Hetzelfde geldt voor de auto en de tent. Helaas, geen van deze voorwerpen behoort tot het gesprek van de dag. Hoogtepunten tijdens de reis zijn de langere stops op de stations. Wanneer een stop langer dan zo’n tien minuten duurt, mogen we er even uit. De langste stop duurt bijna 30 minuten. Kleine marktjes vormen zich langs het perron, hoe klein het ook is. Je kunt er werkelijk van alles kopen. Gelukkig hebben wij al ruim 2000 kilometer met onze eigen ontbijtkoek lopen slepen. We kopen vissen op het station van Barabinsk, een aanrader van Alexey. Het is een soort gerookte, opengeklapte makreel. Dapper doen we onze aankoop. In de coupé wacht ons een verrassing. Ook Alexey heeft vissen gekocht. Een coupé vol met vis dus. Er moeten oude kranten komen en Alexey laat ons zien hoe de vis te eten. Het smaakt goed maar erg zout, een biertje erbij doet het prima.
Tekst loopt door onder gallery
De laatste dag in de trein breekt aan. We lezen nog wat, luisteren naar muziek, lopen over wat perronnetjes en kijken uit het raam. In de trein is ook een zogenaamde douchecoupé. Hier kun je, tegen betaling, een douche nemen. Wij besluiten nog wel even tot Irkutsk te kunnen wachten. We zien Alexey in zijn tas duiken, een complete douche-uitrusting komt tevoorschijn en fris gewassen komt hij terug. Vervolgens laat hij trots een miniatuur Honda aan ons zien.
‘Present for son’.
Ik vraag of hij ook een cadeautje voor zijn vrouw heeft. Hij haalt een gouden hanger, een hart met een parel tevoorschijn. Zo te zien is ie helemaal gereed voor de thuiskomst. Drie maanden weg van huis is ook niet niks. Bovendien valt mij op dat Alexey sinds vandaag geen biertjes meer drinkt. Ook het biertje dat wij hem aanbieden laat ie in eerste instantie staan. Ik gooi mijn charmes in de strijd en hij gaat overstag. Eentje dan, hoor ik hem in het Russisch zeggen. Wij vragen ons af of mevrouw Alexey erg streng is.
Tekst loopt door onder gallery
Wat is hier gaande?
De laatste nacht is een korte nacht, want om 9.13 uur komen we al aan in Irkutsk, maar volgens Moskou tijd is dat om 4.13 uur in de nacht. Niet te laat naar bed dus. Zoals elke nacht doet de iPod zijn werk. Heerlijk om even afgezonderd van iedereen naar lekkere muziek te luisteren. Of beter nog, luisteren naar een show van Freek de Jonge. Klinkt misschien vreemd, maar dat werkt zeer ontspannend en daar val ik prima bij in slaap. Vannacht lukt dat minder. Ik heb al twee shows geluisterd en in slaap vallen ho maar. Het lijkt wat onrustig in de coupé. In het bed naast mij zie ik Alexey driftig in de weer met z’n PDA en mobiele telefoon. Boven mij is het stil. Er volgt een nachtelijk stop om 00:30 uur, ik besluit nog even van de gelegenheid gebruik te maken en maak een wandelingetje over het perron. De meeste mensen uit de wagon slapen, maar een eenzame roker is altijd wel te vinden. Een paar mensen verlaten de trein en ik zie een mevrouw onze wagon in stappen. Ze lijkt een bekend gezicht te hebben. Dat is natuurlijk onzin. Wie ken ik nou in hartje Rusland? Het is koud op het perron, na een minuut of wat hou ik het voor gezien. Nog even in de coupé wachten tot de wc weer opengaat (deze worden tijdens de stop afgesloten) en dan maar weer proberen te slapen. Ik doe de deur van onze coupé open en zie daar een stel innig verstrengeld. Zeker verkeerde deur. Ik roep ‘pardon’ (is ook Russisch) en doe de deur dicht. Dan realiseer ik mij dat dit niet de verkeerde deur is. Het stel betreft Alexey en de (on)bekende mevrouw van het station. Juist, die van die foto. Verbijsterd sta ik in het gangpad. Wat nu? Waar is Aldert, slaapt ie? Deze vraag wordt snel beantwoord. De coupédeur gaat open en Aldert komt naar buiten. We kijken elkaar aan van ‘wat is hier gaande?’ In eerste instantie denken we nog dat de dame bij het verlaten van het station de trein verlaat, maar wanneer de trein zich in beweging zet, is de coupédeur nog altijd dicht. We denken ‘ach laat maar even gaan’. Maar wanneer er na een kwartier nog steeds geen verandering in de situatie is, besluiten we onze coupé binnen te gaan. Deur op slot! Inmiddels enigszins geïrriteerd klop ik op de deur. Ik hoor gestommel en de deur gaat open. Zoals het zich laat aanzien is de girlfriend van Alexey geenszins van plan te vertrekken. Ze verlaten de coupé, op het bed een rode kanten bh, ik schat cup EE, achterlatend.
Na een kwartiertje komt het stel de coupé weer in. Hoewel het tweede bovenbed beschikbaar is, wordt hier uiteraard geen gebruik van gemaakt. Op nog geen 50 centimeter van mijn bed gaan ze gewoon weer verder waar ze waren gebleven. Ik kan niet slapen. Niets is zo irritant als mensen die – zelfs in het Russisch – fluisteren. Ongemerkt met Aldert communiceren is in onze verticale positie onmogelijk. In gedachten blader ik door de taalgids. Gisteren nog heb ik uit verveling zinnen gelezen die nu prima van pas zouden komen. Wat is ook weer de vertaling van: ‘wat waardeloos’, ‘ik heb er genoeg van’, ‘dat kan zo niet’ of beter nog ‘als u niet weggaat ga ik gillen’. Even overweeg ik om het licht aan te doen, taalgids erbij te pakken en al deze zinnen op te lezen. Toch maar niet. In het Engels deel ik onderkoeld mee dat ik graag wil slapen. Ik voeg er nog aan toe waarom ze niet naar de coupé hiernaast gaan, daar zijn wel drie lege bedden. Geschrokken en toch wat gegeneerd verlaten ze voor de tweede keer onze coupé. Van slapen komt verder niet veel terecht. Wanneer ik na een uurtje dommelen mijn ogen opendoe, zie ik ze weer met z’n twee op het bed zitten. Keurig rechtop dit keer. De rode bh is verstopt onder een fraai rood kanten strak shirtje. Ik zie de blikken van haar, ze weet dat hij straks naar huis gaat. Zonder haar. Alexey doet of hij mijn blikken niet opmerkt. Zo rijden we om 9.13 uur lokale tijd het station van Irkutsk binnen. De hele wagon pakt zijn spullen en verlaat zo snel mogelijk de trein. Wij nemen afscheid van Alexey. Ze blijven samen in de coupé achter. Nog een paar minuten en dan zullen hun wegen zich onvermijdelijk scheiden. Stiekem hoop ik dat zijn vrouw en zoon hem als verrassing van het station af komen halen.