Transsiberië Express volgens Els
“We genieten van Russische muziek en we zien een nog niet eerder vertoonde dame, zeker niet zijn vrouw, met een iets te grote glimlach en dito borstomvang.”
Op het moment dat ik wakker word, besef ik direct: vanavond is het zover. We stappen in de Transsiberië Express, of eigenlijk de Baikal Express. Hoe de naam ook is, dat maakt niet uit. Vanavond zal ik, vrijwillig, vier nachten en drie dagen lang in een Russische trein stappen. Op het moment dat we onze reisplannen maakten leek dit bijna een logisch gevolg van de voorgenomen route. Wat is er mooier om geheel over land naar Azië te gaan. De Transsiberië Express, een echte klassieker, mag daar niet in ontbreken. Maar nu is het anders, nu is het nog zo’n twaalf uur voor vertrek. Dit is de harde werkelijkheid. Bovendien hebben we al een week van Rusland mogen proeven, zeer bepalend voor het gevoel wat nu over me komt. Ik kijk nog een keer naar het bed, een echt bed, ga extra lang onder de douche en voel de twijfel toenemen. Wat moet ik gedacht hebben bij het boeken? Waarschijnlijk niet veel. In ieder geval was er toen geen sprake van de beelden die nu door mijn hoofd gaan. Een volgepakte vierpersoons coupé, twee (dronken?) Russen en wij. Geen enkele privacy, geen douche, per wagon twee (kleine) wc’tjes die bovendien als wasgelegenheid dienen. En een restauratiewagon waar al na een dag de voorraden uitgeput blijken te zijn. Voorzichtig informeer ik bij Aldert waarom we eigenlijk niet eerste klas hebben geboekt. De treinreis wordt er weliswaar niet korter op, maar het is een waarborg voor je privacy. Net als in de trein van Berlijn naar Sint-Petersburg, dat was zo knus, probeer ik nog. Mijn argumenten zijn natuurlijk zeer overtuigend. Ik heb nog nooit een lange treinreis gemaakt, behalve die van vorige week dan. En een keer naar Parijs, maar dat is kinderspel. Bovendien deel ik mijn slaapkamer zelden met derden. Aldert lijkt gevoelig voor mijn betoog. Ik zie een lichte vorm van paniek bij hem opstijgen. En een nog grotere vorm van twijfel. Hadden we wel, kunnen we wel en wat staat ons nog te wachten? Ik onthoud mij van verdere obstructie en doe in ieder geval of ik er klaar voor ben. Bovendien, stel ik mijzelf gerust, iedereen doet het. Je kan geen website van reizigers bekijken of hup, daar gaan ze weer met z’n allen in de Transsib. Over twijfel en/of ongerustheid lees ik nooit iets. Zal wel aan mij liggen, ik ben niet de eerste en zeker niet de laatste die deze treinreis zal afleggen.
Onze late check out (21.00 uur) is de laatste vorm van luxe die we ons de komende dagen zullen permitteren. We hebben een transfer naar het station. Onze twee tassen worden vergezeld door een behoorlijk tas met proviand. Je weet maar nooit! Om 23.00 uur arriveert de trein. Wij zitten in wagon 3, helemaal aan de voorkant van de trein dus een lange wandeling verwijderd van het stationsgebouw, de trein is erg lang. Als een van de eersten melden we ons bij de provodnika. Onze (Duitstalige Deutsche Bahn) treintickets scheppen ook hier nog wat verwarring, maar na een paar minuten mogen we instappen. Ik voel een verhoogde hartslag terwijl we naar de coupé lopen. Het deurtje gaat open, een – nu nog – lege coupé. We installeren onze tassen onder de bank en op de planken. Tas met voedsel vlak bij het tafeltje. Het is een goed gebruik om, wanneer de spullen zijn opgeborgen, nog even buiten een sigaretje te roken. De Russen drinken hierbij ook een biertje. We zien de mensen op het perron. Het is een bijzonder tafereel. Opgelucht haal ik adem wanneer ze onze coupé voorbijlopen. Een grote groep blijkt slechts een eenzame reiziger te zijn, hij wordt uitgezwaaid door veel vrienden. Nog een kwartier voor vertrek. Ik ben bijna bereid gelovig te worden. Stiekem denk ik, als er een God bestaat, dan kan Hij dat nu mooi bewijzen. Het bewijs in de vorm van een nog steeds lege coupé. God bestaat niet. Vlak voor vertrek zien we vanaf de buitenkant ‘ons coupédeurtje’ openschuiven. Een meneer neemt zijn intrek. Nog maar een sigaretje.
Als we de coupé binnenkomen stelt de meneer zich direct voor: Alexey. Een Rus dus. Hij is 35 jaar. Alexey heeft een opleiding van drie maanden in Moskou achter de rug en gaat terug naar zijn vrouw en kind in Irkutsk. We zullen dus tot het uitstappen met hem de coupé delen. Onze kans op privacy is verkeken. Zoals zo vaak blijken alle clichés weer eens waar te zijn. Binnen vijf minuten komt Alexey terug met zes biertjes, lekker koud, en toasten we met z’n drieën op een goede reis. Niet veel later bekijken we zijn trouwfoto’s, foto’s van zijn zoon Nikita, hijzelf in militair uniform en foto’s van zijn grote droom: een Honda Civic. Op een dag hoopt hij zijn Lada vaarwel te kunnen zeggen. Gelukkig staan wij niet met lege handen. Ons verse (mini)trouwalbum gaat door Russische handen. Wij zijn Nederlanders en ja, we wonen in Amsterdam. Ook dat blijkt een grote droom van Alexey, een bezoek aan Amsterdam. Enigszins opgelucht haal ik adem na dit kennismakingstafereel. Alexey lijkt me een prima man, is hoffelijk en spreekt ook nog een paar woorden Engels. Ook heeft hij een supermoderne PDA bij zich. Internet, e-mail, muziek, foto’s en ga zo maar door, allemaal geen probleem. We genieten van Russische muziek, nog maar wat foto’s: een uitgebreide reportage over een militair museum, we zien een nog niet eerder vertoonde dame, zeker niet zijn vrouw, met een iets te grote glimlach en dito borstomvang.
‘Girlfriend’, glimlacht Alexey.
Tot slot zelfs een tekenfilmpje en dan is het bedtijd. Onze eerste nacht in de Transsib!
(wordt vervolgd)