Palangan moet een van de mooiste dorpen van Iran zijn. Het ligt op een kleine twee uur rijden van Sanandaj. Om er te komen, is nogal een ingewikkelde exercitie met busjes, gedeelde taxi’s en veel overstappen, maar we hebben zo het vermoeden dat er vanaf het busstation wel een deal voor een rechtstreekse rit met iemand valt te sluiten. En dus reizen we eerst met de shared taxi vanuit de binnenstad naar het enkele kilometers oostwaarts gelegen busstation. Het regelen van zo’n gedeelde taxi is een kunst op zich. Allereerst moet je weten vanaf welk kruispunt de taxi’s in de gewenste richting rijden. Daar aangekomen, is het een kwestie van jezelf goed opstellen. De truc is om zover op de weg te gaan staan als mogelijk is, dus zonder door passerende auto’s te worden overreden, maar wel zodanig ver dat je in staat bent om door het openstaande raam van een taxi je bestemming te roepen. In ons geval is dat terminal-e, oftewel de busterminal. Het is een drukte van belang en een hele kluwen hoofddoekjes wil ook een taxi. Maar we duwen wat en roepen wat en binnen enkele minuten zijn we onderweg. Al met al een efficiënt systeem. Er vindt nog wel even een snelle stoelendans plaats, want Els mag natuurlijk niet naast een vreemde man zitten. Dus verplaatst één van de al in de taxi zittende vreemde mannen zich naar de achterbank, zodat Els voorin kan. Dat is dan wel naast de bestuurder, maar dat is kennelijk geen probleem.
Als we de taxi bij het busstation verlaten, vragen enkele aanwezige chauffeurs waar we heen willen. We noemen de naam van het dorp. Iedereen wil ons wel meenemen, dit wordt voor hen natuurlijk een lucratieve rit. De discussie die tussen de chauffeurs ontstaat, ontaardt bijna in een vechtpartij. Daar hebben we geen zin in, dus lopen we demonstratief weg richting de bussen, die iets verderop staan. Vanwege de overstap perikelen willen we dat natuurlijk niet, maar weglopen lijkt ons in dit geval goed voor de onderhandelingspositie. De chauffeurs komen ons achterna. Al lopend noemen we onze uiterste prijs. De man die het meest agressief leek en er nogal vervaarlijk uitziet, knikt plotseling dat het goed is. Kennelijk krijgt hij de zegen van de overige chauffeurs, want de discussie verstomt. We stappen in een oude Peugeot 505 en we rijden. Hamid mag dan een woeste haardos hebben, hij rijdt goed en blijkt buitengewoon vriendelijk te zijn. Voor zover ons Farsi en zijn Engels het toelaat, proberen we wat te communiceren. Tijdens een kort oponthoud voor wegwerkzaamheden laten we foto’s uit Nederland en van onze familie zien. Dat doet het altijd goed. Intussen schieten we lekker op. De weg door de bergen is over het algemeen goed en al na anderhalf uur rijden bereiken we Palangan. Het dorp ligt ingeklemd tussen twee steile berghellingen. Het laatste stukje ernaar toe daalt scherp naar beneden over een karrenspoor met keien. Als we uitstappen is het er volledig uitgestorven, maar al gauw komen nieuwsgierige dorpsbewoners uit hun huizen. Ze nemen ons belangstellend op en laten zich na enig aandringen graag fotograferen. Jammer genoeg worden we nergens uitgenodigd om binnen te komen. Davoud uit Tabriz had ons al verteld dat zoiets overdag tijdens de ramadan zelden gebeurt, omdat de gastheer je dan geen eten of drinken kan aanbieden. We zijn nog maar een klein halfuur aan het rondwandelen en hebben net het laagste punt bij de rivier bereikt als het begint te regenen en een flinke storm opsteekt. Vanaf de daken waait zand en allerlei andere narigheid over ons heen. Het zicht daalt dramatisch. Uitspanningen zijn hier niet, dus we knikken naar Hamid dat het wel mooi is geweest. Vanaf de rivier is het een flinke klim terug naar boven. Zodra we weer in de auto zitten, fatsoeneert onze chauffeur eerst uitvoerig zijn haar. Een te wilde uitstraling is kennelijk ook niet helemaal de bedoeling. Als we eind van de middag in Sanandaj zijn teruggekeerd, drinken we nog maar eens een kopje thee met de Irakezen in het guesthouse. Ze stellen voor dat we wel met ze mee naar Irak kunnen reizen, maar dat gaat ons toch echt iets te ver. De nachtbus naar Esfahan vinden we een betere optie.
