Esfahan is een prettige stad om te vertoeven. Brede, met bomen omzoomde boulevards bepalen het moderne stadsgezicht en door de wat hogere ligging is de temperatuur aangenaam mediterraan. De eerste dag gebruiken we om bij te komen van de dodelijk vermoeiende, elf uur durende rit met de nachtbus. Onderweg werd slechts één keer gestopt. Als we in de middag weer een beetje opgekrabbeld zijn, hebben we honger. Gelukkig ontdekken we vlakbij ons hotel een fastfood restaurant dat de hele dag open is. Grote doeken schermen de ramen en ingang af van de buitenwereld. Het is immers ramadan en niemand mag zien dat je hier overdag kunt eten. Zeker Allah niet. We worstelen ons naar binnen. Het is een drukte van belang. Vol overgave proppen jonge en oudere Iraniërs de hamburgers, pizza’s en cola naar binnen. De posters die er hangen zijn gestripte McDonalds advertenties, waarbij de goudkleurige driepoot is weggeknipt. We vinden het een rare gewaarwording, maar zijn blij dat we ons lunchpatroon van cakes en koekjes op de hotelkamer kunnen doorbreken.
Tekst loopt door onder gallery
We wandelen naar de Sis-o-Seh brug, een van de oude bruggen over de rivier. Hier is het een komen en gaan van Iraniërs. Ze hangen wat onder de bogen van de brug, zitten aan de rivier in picknick opstelling (zonder te eten natuurlijk) of lopen gewoon wat heen en weer. In een park aan de overkant wordt gesport. Volleybal, beetje skaten of oefeningen doen op apparaten die hier door de gemeente zijn neergezet. Het ziet er allemaal ontspannen uit. We worden als altijd regelmatig aangesproken. De jeugd oefent graag Engels, maar komt in de meeste gevallen niet veel verder dan de vraag waar we vandaan komen. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Een meisje wil van ons weten hoe het is om in het westen te wonen. Ze wil graag naar Australië. Een jongen met een hippe sik vraagt of we misschien wat marihuana uit Amsterdam hebben meegenomen. Als we zeggen van niet, verklaart hij dat niet zo heel erg te vinden. In Iran is Afgaanse hasj te koop die hij fan-fucking-tastic vindt. Weer een ander vraagt zich af of we door ons thuisfront niet voor gek worden verklaard doordat we naar dit gevaarlijke land zijn afgereisd. Nog voordat we kunnen antwoorden, stelt hij zonder omwegen dat Iran een very bad government heeft. Die uitspraak hebben we hier al vaker gehoord. Aan de noordzijde van de Sis-o-Seh brug ligt een prettig theehuis. Vanwege de ramadan gaat het pas ’s avonds open, maar dan kun je ook naar hartelust theedrinken op het terras onder de romantisch verlichte brug.
