We zitten op een terras in Burdaard, aan het water. We eten iets en doen een drankje. Zo nu en dan gaat de brug open om een boot te laten passeren. Het is drukkend warm, geen zachte bries om verkoeling te brengen. Aan het tafeltje naast ons twee zeilers, die zojuist hun zeiljacht hebben aangemeerd. We horen de man iets zeggen over stromingen van Harlingen naar Den Helder. Er worden vaartijden berekend. Het klinkt professioneel. Even later raken we aan de praat, en dan blijkt dat er binnenkort heel wat meer wateren worden bevaren dan de Waddenzee en het IJsselmeer. Volgend jaar wordt de boot verkocht, het huis ook, en wordt een groter schip aangeschaft. Daarmee gaan ze de wijde wereld in, net als wij, maar dan over zee. Kinderen zijn (op de laatste na, die bijna 18 is) het huis uit. “We zijn hier klaar”, zegt de man. Waarom nog langer blijven? Dus gaat het straks via de Azoren en de Canarische eilanden richting het Caribisch gebied. Misschien strijken ze daarna wel neer in Brazilië. Wij vertellen over onze plannen. Een andere levensfase, andere route, ander continent, maar dezelfde gedachten. We zien een schittering in zijn ogen. In gedachten al lang vertrokken.