De reisopties vanuit Nha Trang zijn beperkt. De busmaffia heeft bedacht dat er richting het noorden alleen maar nachtbussen rijden. Ze vertrekken allemaal rond hetzelfde tijdstip. We willen naar Hoi An, volgens velen een hoogtepunt in Vietnam, en dat kan alleen maar met een nachtelijke rit. Andere optie is de nachttrein, maar die rijdt naar Danang, een uur ten noorden van Hoi An, en komt daar om vijf uur in de ochtend aan. Ook niet erg aantrekkelijk. Dan maar de nachtbus. Tot nu toe hebben we dat altijd weten te vermijden. We kopen kaartjes voor de bus van 19.30 uur, die om 06.00 uur de volgende ochtend in Hoi An aankomt. Omdat het hotel voor een late check-out maar liefst acht dollar wil vangen, brengen we de middag door in luie stoelen van een Frans aandoend café. Veel andere opties zijn er niet, want het regent.
De nachtbus bestaat uit een 30-tal stoelen waarin je enigszins kunt liggen. Een combinatie tussen een tandarts- en gynaecologenstoel. Liggen is eigenlijk te veel gezegd. Voor de gemiddelde westerse lengte zijn de stoelen te kort, dus benen strekken is er niet bij. Platliggen is onmogelijk. Het wordt dan ook een vervelende nacht. Als we net een beetje ingedommeld zijn, maakt de chauffeur een stop van een half uur, waarbij de grote lichten in de bus gewoon aan worden gedaan. Iedereen wakker. Daarna gaat het non-stop verder. Gelukkig is er wel een wc aan boord, dat scheelt dan weer. Bijna de hele rit maken we mee. We wisselen enkele blikken van verstandhouding: dit is geen blijvertje. We zullen er in het vervolg alles aan doen om nachtritten als deze te voorkomen. Tegen zes uur de volgende ochtend arriveren we in Hoi An. De bus stopt eerst bij een hotel in een buitenwijk, waar kennelijk commissies kunnen worden opgestreken. Drie lieftallige meisjes vervoegen zich in de bus met een wervend praatje over de faciliteiten. Maar niemand heeft er oren naar en iedereen blijft dus zitten. Je zou bijna medelijden met ze krijgen. Daarna rijden we naar het centrum en mogen we uitstappen. We slaan de diverse touts af en nestelen ons eerst op een terras voor een vroeg ontbijt. Daarna gaan we op zoek naar een guesthouse. Tot onze verbazing zijn de meesten vol. Het duurt een uur voordat we tegen iets leuks aanlopen. Nota bene doordat een Vietnamees op een brommertje onze aandacht erop vestigt. Op een rustig plekje aan de rivier met uitzicht op de oude stad nestelen we ons in het An Hoi hotel. Creatieve naam! Hoi An zelf moet nog even wachten. Eerst bijslapen.
