We reizen verder noordwaarts naar Muang Sing, enkele kilometers verwijderd van de grens met China. Het is een klein dorp waar niet erg veel te beleven is. Het staat op de kaart vanwege de ochtendmarkt. In alle vroegte tussen zes en acht uur verzamelen zich daar de inwoners uit de rondom liggende heuvels en dorpen om hun producten te verkopen. Een ideale manier om de verschillende lokale stammen bij elkaar te zien zonder naar alle afzonderlijke dorpen te hoeven gaan. Een opgave is het wel. Als de wekker om zes uur afgaat, hangt buiten een dichte mist. Gelukkig ligt ons guesthouse op een klein kwartier lopen van de ochtendmarkt. We zetten er stevig de pas in en warmen onszelf zodoende enigszins op. We worden beloond met een bonte verzameling locals, al vragen we ons af wie hier nu eigenlijk de minority is. Samen met een viertal Fransen zijn we de enige buitenlanders op de markt. Jammer genoeg is de mist nogal hardnekkig, zodat de temperatuur ver beneden ons comfort niveau blijft. Na een uurtje hebben we het gezien, nemen een haastig ontbijt en zijn precies op tijd voor de bus van 9.30 uur terug naar Luang Nam Tha. Dat blijkt inmiddels een minibus te zijn geworden. De wagen staat klaar voor vertrek, zo te zien vol met locals. De man achter het loket meldt dat we moeten wachten op de bus van 11.00 uur. Dat willen wij niet, wij willen met deze bus mee, en een bus in Azië is toch nooit vol? Nee, inderdaad. Na wat aandringen kunnen we toch nog mee. Els wordt muurvast klemgezet op de achterbank en Aldert kruipt met de rug tegen de stoel van de chauffeur, de knieën zowat in het kruis van een Chinees op de voorste bank. Zodra we zijn ‘ingestapt’ vertrekt de minibus meteen, een kwartier te vroeg, en gelukkig geeft de chauffeur flink gas. Volledig door elkaar geschud, maar na slechts anderhalf uur zijn we terug in Luang Nam Tha.
