We nemen de bus van Huay Xai naar Luang Nam Tha, een stuk richting het noorden. Het landschap is erg mooi. Beboste groene heuvels, zo nu en dan een dorp met houten huizen, rivierbeddingen, uitgedroogde rijstvelden en nog meer bossen. Op de weg is weinig verkeer, net als in Birma is het contrast met Thailand opvallend. We hebben geluk met de weg, want tot een jaar of twee geleden was deze nog in zeer slechte staat en duurde dezelfde rit ten minste twee keer zo lang. Luang Nam Tha is niet veel meer dan een straat met een aantal guesthouses en restaurants. De prijzen liggen hier stukken lager dan in Thailand, maar het niveau van de guesthouses is verrassend goed.
We besluiten een dag in Luang Nam Tha te blijven en huren twee fietsen om de omgeving te verkennen. Buiten de hoofdweg zijn alle wegen onverhard. We hobbelen er dan ook lustig op los. Al doende passeren we diverse dorpen, waar de tijd lijkt stil te staan. De mensen nemen ons nieuwsgierig op, lachen vriendelijk, maar zijn bepaald niet opdringerig. De fietstocht verloopt soepel, totdat het stuur van een van de fietsen het begeeft. Natuurlijk precies iets voorbij het point of no return. In een van de dorpen zien we een man met een hamer. Hij blijkt over meer gereedschap te beschikken en na wat gebarentaal begrijpt hij het probleem. De schroeven op het stuur worden iets vaster gedraaid, maar het stuur blijft nogal beweeglijk. Voorzichtig rijden we verder. Living on the edge. Behoorlijk opgewarmd keren we na een paar uur terug in Luang Nam Tha. De warmte duurt niet lang, want zodra de zon achter de heuvels verdwijnt, daalt het kwik tot onder de tien graden. Omdat alle eetgelegenheden half in de open lucht zijn, trekken we ’s avonds zo ongeveer alles aan wat we bij ons hebben. De Laotianen, gekleed in dikke jacks, vinden het maar wat grappig.
