Een niet te missen hoogtepunt in Teheran is de tombe van ayatollah Khomeini. Hij ligt weliswaar buiten de stad, maar heel handig precies bij het eindpunt van een van de metrolijnen. De rit duurt ruim een kwartier. De metro van Teheran is modern en de rijtuigen zijn prettig gekoeld. Het voorste en achterste rijtuig is alleen voor vrouwen, maar vrouwen mogen ook in de andere rijtuigen plaatsnemen. Tegenover ons zit een verliefd jong stel. De jongen met hip haar een al even hip sikje, het meisje met spijkerbroek, volledig opgemaakt gezicht en de haarlokken zorgvuldig uit de shawl gekamd. Ze houden elkaars hand vast. Het is een beeld dat je hier niet veel ziet. Kennelijk zijn we na een kleine week in Iran al dermate aan het normale straatbeeld gewend geraakt dat ook wij dit bijzonder vinden. Aangekomen op het eindpunt wijst de weg zich vanzelf. Aan de overzijde van een grote lege vlakte verrijst een protserig groot gebouw. Er wordt nog volop aan gewerkt, het mausoleum is nog lang niet klaar. Aan de zijkant is de ingang, een voor vrouwen en een voor mannen. We vragen ons af waarom, maar er blijkt te worden gefouilleerd. Eenmaal binnen kunnen we samen verder. In het midden van een enorme hal, die meer aan een hangar doet denken, ligt Khomeini. Om de kist zijn glazen wanden gemaakt, zodat niemand er echt bij kan. Kennelijk wil men een herhaling van de begrafenis voorkomen, toen zijn lichaam uit de kist viel en zowat in stukken werd gescheurd door een uitzinnige menigte. Het ziet er allemaal niet gezellig uit, maar laten we wel wezen, deze man hield niet van grappen. Het gaat er verder rustig aan toe en de mannen gedragen zich een beetje zoals in de moskee. Ze bidden wat en ze slapen wat op de vele tapijten die ook hier liggen. Na een kwartier verlaten we het mausoleum en lopen via een gebouw aan de zijkant weer terug richting de metro. Tot onze niet geringe verbazing ruiken we ineens etensgeuren. Op nog geen 300 meter van het graf van de ayatollah kan tijdens de ramadan gewoon geroosterde kip worden gegeten op klaarlichte dag. We begrijpen steeds minder van dit land, maar we laten deze kans natuurlijk niet aan ons voorbij gaan.
