We vermaken ons overdag in Teheran, naast het bezoeken van de hoogtepunten, met het wandelen over straat en het ronddwalen door enkele bazaars. Toegegeven, interessant is het zeker en ondanks de drukke chaotische stad vinden we toch redelijk eenvoudig onze weg. Het vinden van een leuke eetgelegenheid daarentegen is in Iran tot nu toe een lastige opgave. Ontbijten lukt nog prima op de hotelkamer met zelf gekochte cakejes en fruit, maar voor lunch en diner is dat een ander verhaal. De meeste plekken die we signaleren zijn bijna allemaal fastfood restaurants op zijn Iraans, waar een soort hamburgers en Iraanse pizza wordt geserveerd. Daarbij kan de zoektocht pas na acht uur ’s avonds worden ingezet vanwege de ramadan. Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Op een avond vinden we met enige moeite de Armeense Club, waar we goede verhalen over hebben gehoord. Er is geen uithangbord, maar de omschrijving kan niet missen. We bellen aan en worden binnengelaten in een heuse oase. In een binnentuin, afgeschermd van de buitenwereld door hoge muren, is een terras aangelegd waar gedineerd kan worden. Het ziet er gezellig uit en er klinkt vrolijke Armeense livemuziek. Maar dat is nog niet alles. Vrouwen mogen de hoofddoek afdoen (Els fleurt helemaal op) en voor moslims is de toegang zelfs verboden. We genieten van een prima boeuf stroganoff en een spaghetti bolognese. Geen alcohol, ook hier niet, maar daar beginnen we onderhand aan gewend te raken. De rekening is even hoog als een hotelovernachting, hoofddoekloos dineren heeft nu eenmaal zijn prijs. Als we de Armeense enclave na een paar uur weer verlaten, voelt het bijna alsof we iets illegaals hebben gedaan.
Foto’s van de Armeense Club hebben we niet, daarom hier nog een gallery met wat sfeerbeelden uit Teheran.
