Australiërs zijn als de dood voor besmetting. Het land herbergt de meest giftige dieren ter wereld, maar dat weerhoudt de Aussies er niet van stringente quarantaine wetgeving te handhaven. Al bij het binnenkomen van het land dient de bezoeker aan te geven of er etenswaren in de bagage zitten. Het meeste mag niet mee het land in. Zelfs de schoenen worden aan een grondig onderzoek onderworpen. Zo werden zowel onze wandelschoenen als de crocs na aankomst uit Nieuw-Zeeland door een douanier volledig ontsmet. Het voordeel is wel dat ze er weer als nieuw uitzien. Eenmaal binnen, ben je nog niet van de paranoia af. Ook bij het passeren van de staatsgrenzen gelden er beperkingen. Als we van de staat Victoria de grens met South Australia passeren, valt het ons voor de eerste keer op. We naderen een fruitfly free zone, zo melden de borden. Het is verboden om fruit en groente van de ene staat mee te nemen naar de andere. Daar sta je dan, net boodschappen gedaan in het vorige dorp. We hebben geen zin om onze verse bananen in de prullenbak te gooien die precies bij de grens is neergezet en rijden strak door. Living on the edge!
Tekst loopt door onder gallery
Eenmaal in de Northern Territory worden we geconfronteerd met nog meer absurde wetgeving. Deze keer gaat het over alcohol, of liever, alcoholverboden. Aangekomen in Alice Springs (hoogtepunt: de Flying Doctors) is de voorraad wijn die we in Sydney hadden gekocht wel zo ongeveer op. Met nog een week voor de boeg besluiten we dat er nog wat extra pakken nodig zijn. We begeven ons naar Liquorland, het adres voor dit soort zaken. We zijn wat vroeg op de middag en tot onze grote verbazing worden de literpakken wijn pas vanaf 18.00 uur verkocht. Geen probleem, komen we later wel terug. Stipt op tijd melden we ons opnieuw, we zien hoe voor onze ogen het rek wordt geopend. We zijn niet de enigen, enkele Aboriginals hebben zo te zien ook plannen voor aankoop. We maken onze keuze. Dat gaat goed, totdat we bij de kassa arriveren. Wat blijkt, meer dan een pak per persoon per dag is niet toegestaan. Naar een naburige winkel lopen om daar een tweede pak aan te schaffen werkt niet, want de systemen zijn aan elkaar gekoppeld, je moet je met paspoort identificeren. Deze maatregelen zijn door de overheid ingevoerd om de drankzucht van de Aboriginals in te tomen. Die zie je inderdaad wat lusteloos in de parken en op parkeerplaatsen rondhangen. Op straat mag in de dorpen in de Northern Territory niet worden gedronken. Goed, dat is tot daaraantoe. Maar het gekke is, flessen wijn zijn de hele dag in de winkel te koop en we zien de ene na de andere (blanke) Australiër met enorme voorraden bier de Liquorland verlaten. Hier lijkt ons toch sprake van een zekere discrepantie. De restrictie geldt dus alleen voor de pakken, kennelijk zijn de flessen te duur voor de Aboriginals. Maar toch. Ik roep de winkelbediende nog iets toe in de trant van ‘stupid laws’ en ‘how am I supposed to stuff my car for the Outback’, maar ik weet natuurlijk ook wel dat ik daarmee geen extra pak mee de deur uit krijg.
‘Come back tomorrow’, krijgen we te horen.
Dat zijn we niet van plan, we moeten door, weer een dag van 500 kilometer voor de boeg. Hoofdschuddend en in alle staten verlaten we het pand, ieder een pak onder de arm. Terug naar de mega drukke camping, die vrijwel vol is vanwege een of andere woestijnrace die dit weekend in Alice Springs plaatsvindt. Gelukkig heeft de wijn een kalmerend effect en racen wij morgen weer verder noordwaarts.
