Onze eerste hotelovernachting in India blijkt niet de meest gelukkige, om maar eens een understatement te noemen. De kamer met tweepersoonsbed en eigen badkamer, dat dan nog wel, is niet alleen uitermate vochtig, er groeien paddenstoelen aan de muur, het is muf en het beddengoed ruikt zeer onaangenaam. We willen na de lange reis vanuit Katmandu graag een warme douche nemen, maar het water is koud. Terwijl men ons bij het inchecken tot echt een warme douche had beloofd. We halen de manager erbij. Tot onze verbijstering houdt hij zijn hand onder het toch echt koude water, kijkt ons doodleuk aan en zegt:
“Hot water Sir!”
Dit kunnen we niet serieus nemen en we beginnen heel erg hard te lachen. De manager ziet in dat we niet voor één gat te vangen zijn en belooft ons ijskoud dat er later vanavond wel warm water zal zijn. Over gaten gesproken, er zit ook een groot gat in de vloer, precies voor de ingang van de badkamer. Omdat er van de manager niet veel valt te verwachten omzeilen we het gat door er een emmer bovenop te plaatsen. Daarna gaan we eerst maar eens wat eten.
Samen met onze reisgenoten strijken we neer in een restaurant in de buurt, waar het eten prima is. We maken het niet laat, want we zijn moe van de reis. Eenmaal teruggekeerd in het hotel, blijkt er nog steeds geen warm water te zijn. De manager herhaalt zijn clowneske optreden bij de kraan dit keer niet, maar belooft nu plechtig dat het warme water er morgenochtend zal zijn. Die nacht wikkelen we ons in de door onszelf meegebrachte lakenzakken, want het beddengoed is te vies om onder te liggen. We houden onze kleren voor de zekerheid aan. De volgende morgen is er uiteraard nog steeds geen warm water, het verbaast ons inmiddels niet meer. We hadden hier voor twee nachten geboekt, maar we besluiten om direct uit te checken. Nog voor het ontbijt lopen we wat rond door Darjeeling, waar we al vrij snel een veel beter onderkomen vinden. Terug in hotel Pradhan gaan we een langdurige discussie aan met de manager. Hij is ‘very sorry’ voor al het ongemak en is uiteindelijk bereid om de kamerprijs terug te brengen van 750 naar 600 roepies. Dat is eigenlijk nog te veel, maar soit. Wel moeten we voordat we echt kunnen vertrekken nog een heel boekwerk aan gegevens invullen, een beetje vergelijkbaar als wat we aan de grens met Nepal moesten doen. In een zo lelijk mogelijk handschrift vul ik alles in en met een gevoel van opluchting slaan we uiteindelijk de deur van het hotel achter ons dicht. Welcome to India.
