Het wennen aan de Russen lukt, zij het moeizaam. Uiteraard is de taal en het schrift een extra handicap, maar we leren snel. Pectopah gaat door voor restaurant, in een Bap kun je een biertje drinken (een biertje heet dan weer een Piewo) en de Metpo is gewoon de metro. De oude binnenstad van Sint-Petersburg kan gerust klassiek worden genoemd. Vanaf ons hotel is het een korte metro rit om er te komen. Een bezoek aan het Hermitage museum is uiteraard een must. In volle vaart hollen we diverse zalen door, via een prachtig beeld van Michelangelo naar wat overgebleven beelden van Rodin, daarna langs diverse Spaanse Meesters op zoek naar de Hollandse zalen. Ze hangen er allemaal, en nog recht ook. Heel Oud Zuid komt voorbij, zoals Gerard Dou, Van der Helst en Ferdinand Bol. Rembrandt hebben ze ook, erg veel zelfs. Alleen Vermeer ontbreekt, maar die schildert zo mooi, die hebben we kennelijk nooit aan de Tsaren verkocht. Of de vader van Anna Paulowna wilde ze niet hebben, dat kan natuurlijk ook.
Tekst loopt door onder gallery
Het gekke is, na de koude douche van de eerste dag krijgt Sint-Petersburg al snel het gevoel van: hier wonen we nu. Een wandeling over de Nevsky Prospekt, bezoeken aan diverse orthodoxe kerken en het scoren van een glas prosecco (binnen budget) dragen hieraan bij. Er zijn ook fijne ‘koffiebars’, zoals we ze maar noemen. Prima espresso en cappuccino gelardeerd met zoete taartjes. Erg prettig allemaal. Meest opvallend detail in de stad: de hoeveelheid hooggehakte en kortgerokte dames. Ruim de helft van de vrouwen ziet eruit alsof ze zo uit een nachtclub zijn weggelopen in de vroege ochtend. Jong en oud doen mee aan deze trend. De mannen daarentegen zijn bleek en kleurloos. Het is ronduit fascinerend.
