We besluiten in het diepe te springen en betreden een Russisch restaurant. Waarom niet, dachten we, we zijn er nu tenslotte toch. Een Russische Dries Roelvink staat eenzaam te zingen. We zijn zo ongeveer de enige gasten. Tot onze verrassing is het eten redelijk goed, en er is zelfs schappelijk geprijsde Italiaanse wijn. Alles lijkt voorspoedig te verlopen, totdat de rekening komt. Wij bestelden wijn per glas van de kaart, maar nu blijkt dat de vermelde prijs alleen geldt voor 100 ml glazen, terwijl men ons volle (200 ml) glazen heeft geschonken. Ongevraagd! Kortom, een dubbele rekening. Stelletje oplichters. Dat pikken we natuurlijk niet, er ontstaat een heftige discussie. Wanneer ook nog eens blijkt dat we voor de zanger moeten betalen, is voor ons de maat vol. We tellen neer wat ons redelijk lijkt om te betalen.
“This is what we pay”, zegt Els resoluut, als een echte Bond Girl.
Zonder verder nadenken staan we op en lopen in volle vaart het restaurant uit, de bediening in verbijstering achterlatend. Op een holletje naar de metro, die we inmiddels blindelings weten te vinden, zo nu en dan even achteromkijkend, want je weet het maar nooit met die Russen. James Bond zou trots op ons zijn geweest.
