Onze voorlopig laatste dagen in Azië brengen we door in Hanoi. Meer dan negen maanden geleden hebben we het ‘beschaafde westen’ achter ons gelaten. Straks gaan we daar weer naar toe. Vanaf zaterdag volgt een reeks van vluchten. Eerst van Hanoi naar Kuala Lumpur, vervolgens een vlucht naar Gold Coast in Australië waarna we doorvliegen naar Christchurch in Nieuw-Zeeland. We zijn dus een beetje afscheid aan het nemen. Afscheid maakt melancholiek, maar het helpt dat we de laatste drie weken in Vietnam hebben doorgebracht. Het land is ons wat tegengevallen. Ook nemen we graag afscheid van het weer in Hanoi. Het is al dagenlang bewolkt, regent zo af en toe en het is ronduit koud te noemen, de temperatuur daalt soms tot net onder de twintig graden. Dan zijn er nog de talloze brommertjes die non-stop toeterend hun weg door de smalle straatjes zoeken. We hebben het er even mee gehad.
Tekst loopt door onder gallery
We trekken erop uit om uitgelezen boeken en de Lonely Planet van de Mekong in te ruilen. In Thailand en Cambodja lukte dat altijd vrij gemakkelijk. Engelstalige boekwinkeltjes zijn hier echter maar mondjesmaat aanwezig, het aanbod van boeken is bovendien beperkt en we begrijpen inmiddels waarom. Het blijkt behoorlijk lastig te zijn om boeken te kopen en/of te verkopen. De prijzen van tweedehands boeken liggen hoger dan waar dan ook in Azië, maar belangrijker nog is de domheid en onverschilligheid van de verkopers. Aldert verliest bijna zijn zelfbeheersing wanneer een verkoopster hem erop wijst dat de Engelstalige detective die wij willen inwisselen voor een Nederlandstalig boek, een old book is. Ze wijst daarbij triomfantelijk op het jaartal 2005 in het boek. Het zou daarom niet veel waard meer zijn. Aldert probeert de dame aan haar verstand te brengen dat dit bij detectives niet van belang is. Bovendien blijkt het boek dat wij willen aanschaffen ook een old book van dezelfde 2005 jaargang. De stand is dus 1–1. Aldert heeft nog een ander argument waarom de detective (uiteraard) meer op moet brengen dan het Nederlandse boek. Het Engelse taalgebied is immers veel groter, dus meer kans op verkoop. De boekenmevrouw is echter niet voor één gat te vangen. Zij beweert dat het Nederlandse boek een Duitstalig boek is. Dit gaat Aldert te ver. Even laat hij zich gaan.
‘I know my own language’, slaat het boek open, op zoek naar het colofon en drukt dit onder de neus van de inmiddels wat beduusde mevrouw.
‘Remember this, Amsterdam is in Holland.’
De detective wordt uiteindelijk omgeruild voor het door ons begeerde boek. Wanneer we de winkel uitlopen worden we bijna omvergereden door een brommertje. Een oudere dame die achterop zit, geeft Aldert nog een duw na. Bijna gaat hij haar te lijf. Ik kan nog net ingrijpen. Blijven glimlachen, lach ik hem lief toe. Het is al met al duidelijk: we zijn klaar voor Nieuw-Zeeland.
