Met de spierpijn blijkt het reuze mee te vallen. Met de kou niet. We kamperen na de geslaagde toppoging in het Kosciuszko National Park. Behalve een compost wc zijn er geen voorzieningen, dus geen elektriciteit voor ons kacheltje. We zijn de enigen en rondom ons horen we niets anders dan het ruisen van de wind en het gekabbel van een beek. Het is onbewolkt en het koelt heel erg af. Zo koud hadden we het zelfs in Nieuw-Zeeland nog niet. We pakken ons stevig in, de muts blijft op in bed, en we prijzen ons gelukkig dat we in Katoomba een extra fleecedeken hebben gekocht, maar zelfs daarmee redden we het nauwelijks. We slapen niet best en zijn blij als de ochtend aanbreekt. Het ijs zit op de ruiten van de auto. Door de ochtendzon warmen we enigszins op.
We rijden over de Alpine Way door het nationaal park. Verkeer is hier nauwelijks. We zijn een klein half uur onderweg als plotseling een kangoeroe oversteekt. De afgelopen twee dagen hebben we er al een paar morsdood langs de weg zien liggen. In het donker worden ze vaak aangereden. Ze trekken dan naar de warmte van het asfalt toe en worden ook nog aangetrokken door de lichten van de auto’s. Dit is de eerste levende die we zien. Elegant hupt hij de weg over en verdwijnt in het dichte bos. Even verderop zien we beweging op rechts in een veldje. Alweer kangoeroes! Een heleboel deze keer. We parkeren de auto en sluipen naar ze toe. Ze zijn niet al te moeilijk te benaderen, maar als we te dichtbij komen huppen ze een stukje verder. Als we wat verder het veld in lopen, zien we in de verte een kangoeroe met een opvallend dikke buik. Het zal toch niet? En jawel, we krijgen onze beloning voor de koude nacht. Een moeder met een jong. Ze blijft gedwee zitten en staat ons toe dichtbij te komen. De aanblik van het koppie dat uit de buidel komt, is erg vertederend. We hebben het niet langer koud. En wat nou zo lollig is, er is verder helemaal niemand. Alleen wij, een stralend zonnetje en de kangoeroes. Het is zo’n moment tijdens een reis dat je wel stil zou willen zetten.
