We laten Katoomba achter ons en rijden eerst via de Mid Western Highway naar de plaats Cowra, waar we op de camping overnachten. Daarna vervolgen we onze route over de Lachlan Valley Way naar Canberra. Het is de hoofdstad van Australië. Anders dan de overige steden, ligt deze stad niet in een State, maar in de federale Australian Capital Territory (ACT), een beetje vergelijkbaar met de status van Washington DC. Heel bijzonder is het allemaal niet. We maken snel een foto van de parlementsgebouwen en rijden door naar de Snowy Mountains, de hoogste bergketen van Australië. Het is nog steeds prachtig weer. Overdag straalt de zon, maar ’s nachts koelt het behoorlijk af, zeker op de plek waar we ons nu bevinden. We hebben namelijk een belangrijke missie: het beklimmen van de top van Mount Kosciuszko, met 2228 meter de hoogste berg van Australië. Het is niet zomaar een berg. Het is een van de beroemde Seven Summits, de zeven hoogste toppen van de zeven continenten. Verreweg de gemakkelijkste, een wandelpad voert naar de top, maar dat doet er nu even helemaal niets toe. We slaan ons kamp op in de plaats Cooma, je zal er maar liggen. Nou, wij dus.
Tekst loopt door onder gallery
Een dag later rijden we in een half uur naar het informatiecentrum van het Kosciuszko National Park. We informeren naar de mogelijkheden. Er blijken twee wandelingen naar de top te leiden. De ene is achttien kilometer retour vanaf de Charlotte Pass, en de andere is dertien kilometer retour, waarbij het eerste stuk met een kabelbaan wordt overbrugd vanaf het wintersport dorp Tredbo. We kiezen voor de kabelbaan, omdat we voor een wandeling van achttien kilometer misschien wat laat zijn. Bovendien ligt het startpunt van de kabelbaan op onze route en moeten we voor de andere wandeling een flinke omweg maken, niet best voor het benzine budget (goed excuus!). In Tredbo is het uitgestorven, de gigantische parkeerplaats is vrijwel helemaal leeg. Een wintersportoord buiten het skiseizoen blijft altijd een beetje treurig gezicht. Midden op het lege stuk asfalt nemen we even de tijd voor een vroege lunch. Hongerig op pad is nooit een goed idee. Het kost daarna nogal wat moeite om het begin van de kabelbaan te vinden. Onmiddellijk volgt de eerste teleurstelling. De ‘Kosciuszko express’ is wegens onderhoud gesloten. Er gaat gelukkig wel een andere, langzame, stoeltjeslift, maar die eindigt een flink stuk beneden de lift die we eigenlijk hadden moeten hebben. Dat hadden ze ons bij het informatiecentrum wel even kunnen vertellen. En dan is er nog een complicatie. De laatste lift terug vertrekt om 16.00 uur. Het is inmiddels 12.30 uur. Dat wordt krap, willen we tenminste de laatste lift halen en voorkomen dat we pas in het donker in het dal terugkeren. Stom, niet goed voorbereid, te laat vertrokken, beginnersfouten. Er is een kort moment van twijfel, maar we aarzelen niet te lang. We gaan ervoor!
De stoeltjeslift doet er maar liefst twintig minuten over. Dat betekent dat we pas rond 13.00 uur kunnen lopen. Drie uur retour. Het eerste stuk van de wandeling bestaat uit een venijnige klim naar het eindpunt van de volgende lift. Jammer, maar het heeft weinig zin je daarover op te winden. Eenmaal daar aangekomen, is de hellingshoek stukken aangenamer. Tijdens het lopen rekenen we ons suf. Als we op de Kosciuszko Lookout aankomen, op een derde van de tocht met nog 4,5 kilometer voor de boeg, blijkt dat we niet snel genoeg gaan. Els besluit dat ‘kamp 1’ voor haar het eindpunt is. De zon schijnt, dus het is geen slechte plek om er een tijdje te vertoeven. Ik zet er flink de pas in. Langer dan 45 minuten mag ik niet over het resterende gedeelte van de beklimming doen, anders halen we de laatste lift niet. De deadline voor de top staat daarmee op 14.15 uur. Zo wordt het dus toch nog een echte uitdaging. Hier en daar ligt sneeuw, maar over het algemeen is het pad gemakkelijk. Ik probeer te lopen als in mijn beste dagen. De techniek is er, maar het lijf wordt ouder. De tijd tikt onverstoorbaar verder. Dat lukt nooit, denk ik lange tijd. Toch komt de berg steeds dichterbij. Het zal toch niet dat ik die ga missen? Het laatste stuk slingert het pad irritant om de top heen. Drie minuten na de deadline ben ik er. Euforie! Ik deel het korte moment van vreugde met twee Aussies. Om de verloren minuten goed te maken, steek ik vanaf de top een stuk af via een sneeuwhelling. Het doet verlangen naar een paar ski’s. Terug op het pad moet ik hetzelfde tempo aanhouden als op de heenweg, anders gaat de berekening in rook op. Het is flink doostappen, maar precies op tijd ben ik weer terug bij Els, die heerlijk in het zonnetje heeft zitten wachten. Negen kilometer in 90 minuten, geen slechte score, maar ik voel dat ik morgen de prijs ga betalen. Samen dalen we de laatste kilometers af. Kwart voor vier zitten we in de stoeltjeslift naar beneden. Nog maar zes Summits te gaan.
