Na de prachtige serene boottocht op de Li River besluiten we definitief dat China een prachtig land is. En met alle vooroordelen valt het reuze mee. Natuurlijk horen we zo af en toe wat gerochel en luid geboer, maar dat nemen we voor lief. Zolang er geen fluimen tussen onze benen belanden vinden we het allemaal prima. En in steeds meer Chinese wc’s behoort wc-papier vaak tot de standaard uitrusting. Geen klachten dus. Totdat we, na afloop van de boottocht over de Li River, in de locale bus van Xingping (het dorp waar de boot ons heeft gedropt) naar Yangshuo stappen. Aanvankelijk zijn we nog de enige passagiers. We nemen plaats op de zeer krappe stoeltjes en besluiten allebei op een eigen bankje te gaan zitten. Na nog geen vijf meter te hebben gereden komt de bus alweer tot stilstand. We blijven nog even staan op het primitieve busstation. Vanuit het raampje zien we hoe een moeder de luier van haar kind verschoont. De Chinese rompertjes hebben een gat aan de achterkant, dus het verwisselen van een luier is zo gebeurd. De vrouw stapt met kind en moeder de bus in. Ik denk nog ‘gelukkig zullen we geen last hebben van vieze luiers’. Al snel begint de bus vol te stromen. Achter ons steekt een man nog maar eens een sigaret op. De bus heeft niet alleen bankjes, voorin staat een soort lage grote tafel, die dienstdoet als zitplaats. Inmiddels komt de conductrice aan boord. Zij int niet alleen het geld, maar doet ook de promotie voor de busrit.
Na een minuut of tien rijden we. De bus is redelijk gevuld, dat wil zeggen dat alle banken zo ongeveer bezet zijn. Wij worden dan ook verzocht om naast elkaar plaats te nemen. Dit past maar net. Op iedere straathoek wordt gestopt, steeds meer mensen worden opgepikt. Het begint lekker vol te raken. De dames op de bank voor ons trekken wat wit weg en zitten voorovergebogen. Gelukkig merkt ook de conductrice dit op. In de bus hangt een haak met daaraan een hele berg plastic zakjes. Geroutineerd trekt ze wat plastic zakjes van de haak en verstrekt die aan de dames. Ik kijk Aldert aan en vraag of we – in geval van nood – naar rechts uit kunnen wijken. Dit kan niet. Per 100 meter wordt de bus voller en voller. Onder de banken komen kleine krukjes vandaan die in het gangpad worden geplaatst. Overal staan mensen tegen elkaar aangedrukt. We kunnen geen kant meer op. De dame voor ons hangt inmiddels met haar hoofd uit het raam. Aldert merkt onderkoeld op dat het wellicht handig is om het openstaande raampje aan mijn kant te sluiten. De vrouw met het kind krijgt ook een plastic zak uitgereikt, de schone luier is al aan het doorlekken. Voor alle zekerheid gaat er ook nog een krantje onder. Toch niet een beeld dat je dagelijks in tramlijn 2 aan je voorbij ziet trekken. Ik haal diep adem en vraag me af hoe vol de bus nog kan worden en hoe lang het nog duurt voordat we in Yangshuo arriveren. Dat blijkt uiteindelijk drie kwartier te duren. De dames hebben de boel binnengehouden en bij het uitstappen zien we dat de krant behoorlijk nat is geworden. We verlaten de bus zo snel als mogelijk is en laten ons die avond op het terras bij Lucy de drankjes goed smaken, zonder brakende dames of vieze luiers om ons heen.
