Zo af en toe hoef je zelf geen plannen te maken, maar gebeurt dat voor je. De camera van Els heeft het begeven. Niet op gerekend natuurlijk, maar als het dan toch gebeurt, kan je dat maar het beste in Tokyo overkomen. Op weg dus naar Electronic Town. Ook de Lonely Planet van Japan staat op ons verlanglijstje. Deze paste thuis echt niet meer in de tas, nu kunnen we ‘m natuurlijk goed gebruiken. Bij het verlaten van de metro lopen we direct tegen een boekwinkel aan. Er blijken zelfs Engelstalige boeken te zijn, maar geen Lonely Planet. Dan moeten we het dus weer doen met het boekje ‘Hoe en Wat’, dit keer in het Japans. We zijn de uitgebreide omschrijvingen van fietsen, auto’s, tenten en al die andere zaken waar je helemaal niets aan hebt meer dan zat. Gelukkig vinden we een aardig en zeer bruikbaar Engels boekje, een combinatie tussen Point-it en een taalgids. Dit betekent het einde voor onze ‘Hoe en Wat’, in de prullenbak ermee! Twee straten verderop begint het Mekka van de elektronica. Werkelijk alles is hier te koop. Verdieping na verdieping stapelt het aanbod zich op: computers, tv’s, telefoons, mp3-spelers, je kunt het zo gek niet bedenken, alles is er. Het is nog een hele toer om de fotocamera’s te vinden, maar eenmaal gevonden is het een hele verdieping vol. Gelukkig hebben we ons in Nederland al verdiept in de materie en kopen we redelijk snel een compacte Olympus camera. Dit voor ongeveer de helft van de Nederlandse prijs. We trakteren ons nog even op een klein rondje door het overige elektronica gebeuren, maar we mogen verder niets meer kopen. Onze tassen zijn immers al propvol.
Tekst loopt door onder gallery
De straten van Tokyo, in ieder geval het deel waar we ons bevinden, zijn bezaaid met kleine restaurantjes. Of dat lijkt in ieder geval zo. Japanse tekens blijven lastig te lezen en voor het verschil tussen een winkeltje of een eettentje moet je enigszins door de knieën, zo kun je net onder de gordijntjes door kijken. Vaak hebben de restaurants ook voorbeelden van de gerechten, zeer realistisch uitgevoerd in was, zeg maar een soort openlucht Madame Tussauds. Wij kiezen voor de variatie met de knopjes. We zien de Japanners geld gooien in een apparaat, een knopje indrukken op een paneel met wel twintig verschillende vakjes met daarbij in het Japans de omschrijving. Er komt een kaartje met het gerecht van jouw keuze uit en die geef je af aan de meneer of mevrouw van het restaurant. Vervolgens kun je gaan zitten aan een soort bartafel die in een vierkant om de keuken heen is gebouwd. Allemaal eenvoudig dus, mits je de Japanse tekens bij de knopjes weet te ontcijferen. De mevrouw van het restaurant schiet ons direct te hulp, want bij de knopjes staan geen plaatjes. In haar beste Japlish (Japans Engels) noemt ze een paar gerechten op. We kiezen nummer 1 en 2. Een grote kom met lekkers blijkt met deze nummers te corresponderen. Voldaan van deze sprong in het diepe, qua Japans eten, bezoeken we daarna de Roppongi Hills, een enorm gebouw van 52 verdiepingen. Op de bovenste verdieping heb je een waanzinnig uitzicht over de stad. Hoewel het niet helemaal helder weer is, is het zeer spectaculair om de Tokyo City View te aanschouwen. Hier wordt pas echt duidelijk hoe groots en uitgestrekt de stad is. Ze moeten die 12 miljoen inwoners toch ergens laten. We bezoeken ook nog het Mori Museum dat een verdieping lager is gevestigd. Er is een tijdelijke tentoonstelling over het werk van Le Corbusier. We sluiten de dag af in een traditioneel Japans restaurant. Schoenen uit, slippers aan en zitten op een kussentje. Fantastische shashimi, miso soep en meer lekkers, begeleid met een slokje sake en een koud biertje. Het leven is goed.
