Om 07.00 uur (Beijing tijd) landen we op een bewolkt vliegveld. Het is minder imposant dan verwacht. Maar wat wil je met Schiphol als thuisbasis. Alle passagiers verlaten gedwee het vliegtuig. Het eerste formulier dat we in het vliegtuig hebben ingevuld wordt door een dame met plastic handschoenen (de gezondheidsverklaring) gevorderd. Dan volgt een eindeloze rij met streng kijkende mannen en vrouwen. Na een indringende blik van mij naar mijn paspoort en vice versa, wordt het tweede formulier ingenomen. De balie van de strenge meneer is voorzien van vier keuzeknopjes. Er staan gezichtjes op, van heel blij, minder blij, tot ronduit verdrietig. De Chinezen willen feedback over deze dienstverlening. Het lijkt me nog iets te vroeg om lukraak op knopjes te drukken. M’n derde formulier is nog niet eens ingenomen. Deze eer valt te beurt aan een treurig kijkende beambte. We zijn in Beijing.
Er is ons een chauffeur naar het hotel beloofd. Op zoek dus naar onze taxi. Tussen alle welkomstborden zoeken we de naam van ons Winterless hotel en/of onze namen. Maar na drie keer grondig de rij te hebben geïnspecteerd moeten we tot de conclusie komen dat er niemand op ons wacht. Dan maar een taxi is de overweging. Op dat moment herken ik de Nederlandse vlag in combinatie met een Fox-bord. Maar eens proberen. We vallen ‘met ons neus in de boter’. Het blijkt een Nederlands reisgezelschap dat de komende twee weken China gaat verkennen. En jawel, de reis begint in Beijing en wel in ‘ons’ hotel. Het reisbureau heeft blijkbaar in haar wijsheid besloten dat wij voor de transfer bij deze groep kunnen aansluiten. En dat blijkt langer dan ons lief is. Reeds op het vliegveld zijn er groepsleden verdwenen. Er volgt een tafereel van mensen tellen, nee wij horen niet bij het gezelschap, ad hoc kennismakingen, nog maar eens tellen en dan uiteindelijk naar de bus. De tassen worden in een aparte bus vervoerd, dit lijkt ons geen goed plan. Wij laten ons niet scheiden van onze bagage. Mag dat wel vraagt een groepslid zich bezorgd af. In de bus begint de groep al aardig aan elkaar te wennen. De Chinese reisleidster doet haar best om zoveel mogelijk informatie op de passagiers af te vuren. Ze zijn er stil van. Uiteindelijk is het ruim twee uur later als we in het hotel arriveren. De bagagebus is nog onderweg. Wij checken in, met onze tassen. Fijn om geen groep meer te zijn.
We zijn uitgeput. De reis, het tijdsverschil en niet te vergeten de transfer eisen zijn tol. Eerst maar even slapen. Rond 16:00 uur gaan we op pad. We nemen een taxi naar het Tiananmen Plein. Het Plein van de Hemelse Vrede is het grootste publieke plein ter wereld. De grootsheid van het plein maakt indruk. Er hangt een lichte mist waardoor de volledige omvang nauwelijks zichtbaar is. Het mausoleum van Mao is gesloten, we lopen wat rond. Je ontkomt er niet aan, wanneer je op dit plein staat, gaan je gedachten terug naar 1989. Die ene moedige man en die ene grote tank. Misschien maakt dat nog wel de meeste indruk.
