De hoofdstad van Oezbekistan is opgezet naar Russisch model. Brede boulevards en hoge flatgebouwen uit de jaren ’50 bepalen het beeld. Gelukkig zijn er ook nogal wat parken en bestaat de wijk rondom ons hotel uit bomenrijke straten met vrijstaande huizen. Het is herfst, maar de temperatuur ligt overdag boven de twintig graden, wat zo nu en dan zelfs een Indian Summer gevoel geeft. Tashkent kent nauwelijks bezienswaardigheden en de enige reden dat reizigers hier langer dan een paar dagen blijven, is het gedoe rondom het verkrijgen van visa. Niet dat ze niet beschikbaar zijn, maar de corruptie van de Oezbeekse wachtposten is legendarisch. Er worden wachtlijsten gehanteerd. Om hoog op de lijst te komen moeten dollars worden betaald. Hoe hoger op de lijst, hoe duurder het wordt. We ontmoeten Jason, een Amerikaan, die er, zonder betaling, twee weken over heeft gedaan om de Chinese ambassade binnen te komen. Corrupte politie is een groot probleem in Oezbekistan. Bekeuringen worden zelden uitgeschreven, de ‘boete’ verdwijnt in de zak van de politieman. Oezbekistan is dan ook een onvervalste politiestaat. Drie jaar geleden werden honderden demonstraten in de plaats Andijan door de politie neergeschoten. Sindsdien verbraken veel landen de diplomatieke betrekkingen met dit land.
Tekst loopt door onder gallery
We treffen de nodige voorbereidingen voor het Chinese visum. Vereist zijn een retourticket en hotelboekingen. De reservering voor een retourtje Beijing regelen we bij Oezbekistan Airways. Betalen moet binnen veertien dagen en de truc is om simpelweg de reservering te laten verlopen. De vereiste zeven hotelboekingen maken we via internet en worden weer geannuleerd zodra we de print met de bevestiging in onze handen hebben. We melden ons met alle paperassen bij de ambassade, maar we worden deze eerste keer zonder pardon door de wachtpost weggestuurd. Tenzij we willen betalen, maar zover zijn we nog niet. Intussen kijken we ook nog een keer kritisch naar de route die we aanvankelijk voor ogen hadden. Er zijn een paar problemen. De temperatuur in Kyrgystan is drastisch gedaald, de winter is in aantocht. De nomaden hebben hun yurts in de bergen inmiddels verlaten. Op internet leren we bovendien dat de Irkestan pas, die we vanuit Kirgizië over moeten steken naar Kashgar in China, is geblokkeerd door een recente aardbeving. En de hamvraag is: bereiken we Tibet wel op tijd voordat het echt veel te koud wordt? De conclusie verrast onszelf: het heeft eigenlijk niet zo heel veel zin om in deze tijd van het jaar verder over land oostwaarts te reizen. En dan zijn we ineens heel praktisch. De landen die we nog willen bezoeken liggen allemaal in Zuid-Oost Azië, zoals Birma en Indonesië, dus boeken we na een dag hardop nadenken en discussiëren een ticket naar Bangkok. Opnieuw bij Oezbekistan Airways. Deze keer betalen we vanzelfsprekend wel.
