Onze volgende bestemming in Oezbekistan is Samarkand. Om daar te komen nemen we een shared taxi die we delen deze met een gepensioneerd Oostenrijks echtpaar, dat geheel zelfstandig door dit land reist. Aanvankelijk zitten we in een andere taxi, maar het taxikartel bij de standplaats houdt ons voor dat deze taxi ons tot in het centrum van Samarkand zal brengen. Normaal rijden shared taxi’s alleen tot de standplaats, die meestal buiten het centrum ligt, dus dat scheelt een extra rit en we gaan akkoord. Dat we eerst nog de bagage van de Oostenrijkers moeten ophalen en daarvoor weer helemaal terug moeten rijden naar het centrum van Bukhara nemen we op de koop toe. De rit verloopt soepel, al zit het met drie personen achterin niet heel erg ruim. Na een kleine vier uur rijden bereiken we Samarkand. De chauffeur stopt bij de taxistandplaats.
‘Finish!’ roept hij enthousiast en wil uitstappen.
Even zuchten we vermoeid. Daar gaan we weer. We maken de chauffeur duidelijk dat is afgesproken dat we tot in het centrum zullen worden gereden en dat er van uitstappen dus geen sprake kan zijn. Of dat we anders vijf dollar per persoon minder zullen betalen. De chauffeur maakt bezwaar en beweert dat hij met zijn kenteken uit Bukhara niet in Samarkand mag rijden. Dat is natuurlijk onzin, dus we blijven gewoon zitten. Het Oostenrijkse echtpaar bemoeit zich niet met de discussie en we vragen ons af of ze zonder ons gewoon zouden zijn uitgestapt. Vermoedelijk wel. De chauffeur ziet in dat we niet van plan zijn de auto te verlaten en kiest eieren voor zijn geld. We worden gedropt voor de deur van een guesthouse, op een steenworp afstand van het beroemde Registan, een van de hoogtepunten langs de zijderoute.
Het Registan hebben we snel bekeken. Misschien zijn we inmiddels ‘moskee moe’, we volstaan met het bekijken van de buitenkant. Die is op zichzelf indrukwekkend, maar goed beschouwd niet heel anders dan de moskeeën die we hebben gezien in Esfahan, Shiraz of Bukhara. Aangezien er in Samarkand verder, behalve het standbeeld van de kosmonaut Joeri Gagarin, niet veel te beleven is, verblijven we voornamelijk in het Bahodir guesthouse. Aanvankelijk leek het ons niet veel en wilden we al na een dag uitchecken, maar we ontmoeten er onder andere de Fransman Xavier, de Amerikaan Colin en de Venezuelaan Vene. Ze reizen allemaal alleen en zijn al geruime tijd onderweg. Vene reist vanuit Beijing, waar hij studeert, naar zijn ouders in Spanje, om daar de kerstdagen door te brengen. Zijn budget is dermate krap, dat hij al een week in dit guesthouse verblijft, aangezien het een van de goedkoopste in Oezbekistan is. Xavier reist naar China en heeft het zware Frans-Engelse accent dat ik vijf jaar lang bij Wanadoo heb aangehoord. Colin heeft bijna drie maanden in Mongolië gelift en moest soms vier dagen op een auto wachten. In de prettige binnentuin voeren we lange gesprekken tot diep in de nacht. We hebben wel vaker dit soort ontmoetingen, en meestal gaat het daarbij alleen maar over reizen, of over niets, maar op de een of andere manier klikt het soms echt en zijn de gesprekken leuk en inspirerend. Vene vertelt ons wel een van meest hilarische reisverhalen die we ooit hoorden. Onderweg in China ontmoette hij een Chinees meisje in de trein die hem uitnodigde om het dorp van haar ouders te bezoeken. Dat leek hem wel een leuk idee, maar eenmaal daar aangekomen, ging het sneeuwen en raakte het dorp volledig afgesloten van de buitenwereld. De familie van het meisje besloot na enkele dagen dat Vene dan maar met haar moest trouwen en de voorbereidingen voor de bruiloft werden in gang gezet. Gelukkig voor onze Venezolaanse vriend trad de dooi net op tijd in.
Tekst loopt door onder gallery
Na drie dagen in Samarkand vinden we het wel weer mooi geweest. De lethargie slaat toe. We kopen kaartjes voor de snelle trein naar Tashkent, de hoofdstad van Oezbekistan. Het interieur doet ons aan de Transsiberië Express denken. De rit duurt ruim drie uur en dankzij het vertaalwerk van een Oezbeeks meisje dat sinds drie jaar in New York woont, ontstaat zelfs een geanimeerd gesprek met de hele coupe. Om 20:30 rollen we het station van Tashkent binnen.
