Yazd blijkt inderdaad een oase van rust te zijn. In de oude stad is niets te doen. Na een paar keer bewust verdwalen in de vele zandkleurige stegen rondom de Jameh moskee hebben we het wel gezien. Dat betekent dat we ons het grootste deel van ons verblijf ophouden in het Silk Road Hotel. En dat is bepaald geen straf. Het eerste (en vermoedelijk enige) hotel in Iran waar een echte backpacker sfeer heerst, waar je veel andere reizigers ontmoet en, niet geheel onbelangrijk, waar je rondom de binnenplaats overdag lekker kunt rondhangen. Dat hebben we de afgelopen weken gemist. Ook is het een verademing eens niet langdurig naar een restaurant op zoek te hoeven, waarbij het resultaat in Iran meestal de zoveelste hamburger oplevert. Het Silk Road Hotel serveert maaltijden die ermee door kunnen. En dat komt mooi uit, want op de eerste avond dat we er zijn viert Els haar verjaardag. We blijven uiteindelijk zes dagen op deze plek, omdat onze nachttrein naar Mashad een dag later blijkt te vertrekken dan we hadden gedacht. Maar erg vinden we dat niet, we zijn in goed gezelschap. Uiteraard is daar Jorge, onze Colombiaanse vriend, die we eindelijk eens wat beter leren kennen nu we in dezelfde accommodatie verblijven. Jammer genoeg reist hij al na twee dagen terug naar Teheran, om zijn Afghaanse visum te regelen, dat was hij kennelijk vergeten om te doen. We zien Jos opnieuw, een Nederlander uit Venray die we al in Esfahan hadden ontmoet, en maken kennis met Frans, een Scheveningse conducteur op de TGV. Met de Portugees Bernardo en de Ier Conor voeren we lange gesprekken tot diep in de nacht. De avonden zijn heerlijk koel en een reden om vroeg te gaan slapen is er niet echt. Op deze momenten missen we een lekker drankje meer dan ooit tevoren. Het maakt allemaal nog eens duidelijk wat het grootste gemis is voor reizigers in Iran: gezelligheid. En dus blijft iedereen hier langer hangen dan aanvankelijk de bedoeling was. We spelen schaak, waarbij Els elk potje beter lijkt te worden, en kijken op een avond zelfs naar de Robert de Niro film The Last Shepherd, op groot scherm, door de Nederlandse eigenaar Sebastiaan meegesmokkeld uit Nederland. Dat een avond later de Russische film The Return halverwege vastloopt omdat de batterij van de laptop het begeeft, terwijl het snoer voor de elektriciteit spoorloos is, mag de pret niet drukken.
Tekst loopt door onder gallery
Op een avond besluiten we te gaan ‘stappen’. Volgens de LP bevindt het beste pizza restaurant van Iran zich in Yazd. De eigenaar is een Iraniër die het vak van pizzabakker gedurende 30 jaar in Australië heeft uitgeoefend. Niet direct een aanbeveling in normale gevallen, maar in Iran ben je dan al gauw koning. Samen met Conor en Jos charteren we een taxi, want het etablissement is te ver om te lopen. Onze chauffeur zet er meteen flink de sokken in. Jos zit voorin en vraagt zich hardop af wat onze chauffeur nou eigenlijk wil bewijzen. Nou, in elk geval bekijkt hij zichzelf regelmatig in de buitenspiegel, strijkt daarbij met zijn hand door zijn haar en geeft dan nog wat extra gas. Intussen knalt er hippe Iraanse muziek uit de speakers. Dat is allemaal tot daar aan toe, vervelender is dat de man het restaurant niet kan vinden. We laten hem het telefoonnummer bellen, en dan blijkt het niet alleen onvindbaar, maar ook nog eens gesloten. Hij stelt voor ons naar een ander restaurant te brengen, onder de welluidende naam Pizza Party. En nog voordat we daarmee kunnen instemmen, scheurt hij alweer weg, kriskras langs de brede boulevards van Yazd. De man rijdt zo hard dat hij zijn bestemming aanvankelijk voorbijschiet. Niet getreurd, gewoon op hoge snelheid in de achteruit. Kosten van de rit zijn slechts twee euro. Niet gek voor een halfuurtje in de achtbaan.
