Vanuit het raam van de Boeing 737 kijk ik naar beneden. De contouren van Bangkok zijn zichtbaar door de dunne ochtendnevel. We zijn inmiddels allebei ziek. Koorts, hoofdpijn en duizeligheid. India wil ons niet. We moeten grondig worden onderzocht en hebben onszelf medisch geëvacueerd. Zodra het vliegtuig de grond raakt slaken we een zucht van verlichting. Nog maar een paar uur en dan zijn we in een van de beste ziekenhuizen van Zuid Oost Azië. Ik denk terug aan de afgelopen dagen.
De vreugde over de verdwenen koorts bij Els is van korte duur. Een dag later is het alweer mis. We besluiten om niet langer in Varkala te blijven en noordwaarts naar Fort Cochin te reizen. Dan zijn we nog maar een twee uur durende vlucht van Mumbai verwijderd. Op zondagochtend worden we door een taxi naar het busstation van Kollam gebracht. Er zouden vanuit die plaats luxe bussen naar Fort Cochin rijden, maar eenmaal op het busstation blijkt dat er alleen maar oude, gammele bussen zijn. De rit duurt ruim drie uur. Toch overleeft Els het zonder al te veel problemen. De reden blijkt niet veel later. De koorts is tot onze verrassing wederom weg. We begrijpen er steeds minder van. De eigenaar van ons laatste onderkomen in Varkala runt ook een Bed & Breakfast in Cochin. Omdat we niet van plan zijn langer dan een nacht te blijven hebben we daar een kamer laten boeken. We gaan nu voor het gemak. De kwaliteit blijkt echter bedroevend en een ontbijt is er ook al niet, ondanks de naam. We vragen ons die avond af of we niet alsnog een paar dagen rustig aan moeten doen. Die nacht voel ik mezelf steeds warmer worden. Toch maar eens de temperatuur meten. Het is een strakke 39.0. Klein Nulletje Cee. We zijn acuut depressief. De volgende morgen blijkt mijn koorts weer wat gezakt, maar is het bij Els opnieuw mis. We besluiten dat we niet langer mogen treuzelen. We moeten grondig worden onderzocht. Een ziekte als dengue gaat vanzelf over, maar er zijn nog vele andere mogelijkheden.
Tekst loopt door onder gallery
We besluiten naar Bangkok te gaan, omdat de medische zorg daar op een zeer hoog niveau staat. India kan ons verder gestolen worden. We reizen nu twintig maanden. Nooit werden we ziek, behalve de twee keer dat we in dit land waren. Ergens vinden we het ook wel jammer, want we hadden deze keer geen last van het eten en zelfs de mensen in het zuiden vielen ons mee. Maar Els heeft al een week koorts en dat is niet goed. Het blijkt lastig om meteen dezelfde dag te vertrekken. We kunnen pas voor een dag later boeken. We nemen onze intrek in een substantieel beter hotel. Het ging net zo lekker met het budget in India, maar nood breekt wet. De middag voor ons vertrek hebben we allebei zomaar een korte opleving. Een paar uur lang geen koorts. We besluiten nog een rondje door Fort Cochin te lopen. Het is immers een van de hoogtepunten in Kerala. Volgens de Lonely Planet zou je hier de zucht van verlichting kunnen horen die de reizigers slaken als ze deze oase van rust betreden. Eerlijk gezegd ontgaat ons dat volledig. De oude koloniale huizen zijn zwaar in verval. Ook andere reizigers lijken rond te lopen met de vraag ‘is dit het nou’ op hun gezicht. Omdat we de Taj Mahal niet gaan halen maken we hier de vlagfoto. De Indiase kinderen kleuren ook goed. Een paar uur later stappen we in een taxi die ons naar het vliegveld van Cochin zal brengen, 40 kilometer verderop, voor de binnenlandse vlucht naar Mumbai. Daar zullen we midden in de nacht overstappen op het vliegtuig naar Bangkok. Zodra we rijden neemt de koorts weer toe.
Met onze laatste krachten namen we in Cochin nog twee filmpjes op. Die kun je hieronder bekijken.