We denken na dit bad bij te mogen komen van alle inspanningen en indrukken. Maar de olifanten weten beter, zij paraderen richting de showground. We zijn geen toeschouwer, maar deelnemer!
De wekker is vandaag nog vriendelijk, om 07.00 uur staan we op. Het is nog steeds fris te noemen en rillend komen we onder de douche vandaan. Geen zorgen wat vandaag aan te trekken, de komende dagen is dit het blauwe mahout pak. Ons ontbijt arriveert wederom per brommer. De gebakken eieren laten we ons, met Martijn en Rachel, prima smaken. Dan is het tijd om onze medecursisten te ontmoeten. Zij arriveren vandaag in alle vroegte. Het is de Amerikaanse Kimutis familie. Vader, moeder met drie kinderen in de tienerleeftijd. De komende dagen trekken we met z’n negenen op met als doel echte mahouts te worden. We mogen ons melden op het terrein van de olifantenshow. Hier krijgt ieder van ons een olifant toegewezen. Voor dat we het goed en wel beseffen is het tijd om het eerste commando song soong te gebruiken. De olifant tilt z’n voorpoot op en van ons wordt verwacht dat we op het beest klimmen. Maar wat zijn ze groot! Het is de bedoeling dat je met je rechterhand het oor vastpakt en met je linkerhand een stuk olifantenvel grijpt. De voorpoot dient als trapje. Het lijkt bijna onmogelijk om je linkerbeen (soepel) over dit megagrote beest te krijgen. Gelukkig zijn de mahouts het gewend en helpen een handje. Het is wat, die kleine Thaise mannetjes en die grote westerse billen. We zitten hoog boven de grond, ruige haren drukken in onze benen en onze handen steunen op de immens grote olifantenkop, een bijzondere gewaarwording. Op de olifant klimmen is één ding, eraf komen is een ander. De weg naar beneden is gelijk aan die omhoog, maar waar zit die olifantenpoot? Met wat gestuntel en het nodige glijwerk, nu merk je pas echt hoe ruig en hard een olifantenhuid is, staan we weer op de grond. Alle variaties van het op- en afstappen worden ons geleerd. Tag long is het meest spectaculair. Wanneer je op de olifant zit, doe je je beide benen over z’n kop heen, roept tag long en de olifant buigt z’n kop naar voren zodat je in een keer van ‘m afglijdt. Op deze manier kun je ook opstappen. De kop gaat naar beneden en met een bokkensprong spring je op de olifant. Nog wel even omdraaien voordat je weer goed zit. Als snel wordt duidelijk dat map long de favoriete manier van opstappen is. De olifant gaat liggen en dit scheelt al snel zo’n anderhalve meter bij het opstappen. De basis is gelegd.
Het programma vermeldt dat we na deze eerste training het olifantenbaden en een olifantenshow gaan bekijken. Niets blijkt echter minder waar. Nadat we een half uur geleden voor het eerst een olifant van dichtbij hebben gezien, rijden we nu op de olifanten richting de poel waar het baden plaatsvindt. Voor we het beseffen staan onze olifanten aan de rand van het water. De oever gaat zo’n meter of twee enigszins stijl naar beneden, hou je goed vast (!) en we nemen ons eerste olifantenbad. De beesten vinden het geweldig en genieten er zichtbaar van. Wij concentreren ons en proberen uit alle macht op de olifant te blijven zitten, we gaan nog net niet kopje onder. Voor de mahouts is het dagelijks werk. Gracieus balanceren zij op de prehistorische dieren. Onze pakjes zijn doorweekt en zij hebben alleen natte voeten. We denken na dit bad bij te mogen komen van alle inspanningen en indrukken. Maar de olifanten weten beter, zij paraderen richting de showground. We zijn geen toeschouwer, maar deelnemer. Onze nieuw verworven vaardigheden mogen we nu voor een groot publiek vertonen. Gelukkig is dat niet al te kritisch en heeft het meer oog voor de olifanten dan voor ons. Trillend op onze benen stappen we na de show van onze olifanten af. Wie denkt dat het makkelijk is om een hele ochtend op zo’n olifant bezig te zijn moet het zelf maar eens proberen. Het is 12.00 uur, tijd voor lunch. We vertellen opgewonden over ‘onze olifant’, hoe groot ie wel niet is en hoe moeilijk het op- en afstappen is. Hier en daar voelen we al wat spieren opspelen, maar veel tijd om daarover na te denken is er niet. Om 13.00 uur worden we al voor onze volgende training verwacht.
Zoals ons inmiddels duidelijk is geworden bestaat de training uit veel op- en afstappen. Ook leren we hoe de olifant dingen op kan pakken. Je zit op de olifant en gooit de mahoutstok op de grond, het commando geb bon zorgt ervoor dat de olifant met z’n slurf de stok oppakt en aan jou geeft. Een van de mooiste dingen om te zien is het liggen van de olifant. Zorg dat je eerst bent afgestapt en roep non long, de olifant gaat helemaal op z’n zij liggen. Het opstaan gaat wat moeilijk, maar wat wil je met zo’n gigantisch lijf. Het is geweldig om te zien. Na de training doen we het ochtenddeel nog eens dunnetjes over. Tijdens het badderen zijn we al wat meer ontspannen en genieten we volop van het enthousiasme van de beesten. We leren ook een commando dat niet op onze lijst stond: bong boon. De slurf wordt vol met water gezogen en wat volgt zijn water sproeiende olifanten. Meestal in onze richting. In het water is het wel oppassen voor de grote drollen die overal om ons heen drijven. Maar ach, wat kan het schelen. Er staat nog een voorstelling voor vandaag op het programma. De banken zijn opnieuw gevuld met toeschouwers en met al wat meer zelfvertrouwen slaan we ons door de show heen. De olifanten genieten vooral van het einde: etenstijd. Voor een paar bath kopen de toeristen bananen en suikerriet om dit aan de olifanten te voeren. Tijdens dit schouwspel voelen we ons, zittend op onze olifanten, al een echte mahout. Aldert krijgt zelfs een fooi van 20 baht van een Chinese toerist. De olifant reikt het briefje keurig met de slurf aan.
Het is daarna tijd voor het laatste programma onderdeel, de olifanten naar het bos brengen. Ze dragen een lange ketting mee die over hun hals ligt. Wij nemen plaats op de ketting, niet echt fijn voor de billen. Onze tocht begint over het asfalt en net wanneer we denken dat het bos niet veel voor zal stellen, gaan we van de weg af. Ruim een half uur rijden we door het bos, steile smalle paden blijken geen enkel probleem voor de olifanten. Voor ons echter wel, hoe steiler het pad, vooral bergafwaarts, hoe moeilijker het is om op de olifant te blijven zitten. Ver naar achteren hangen tegen de beschermende armen van de mahout blijkt de beste oplossing. Dan klinkt het verlossende how! Stop! De olifanten zijn op hun rustplaats voor de nacht aangekomen. Ver in het bos worden ze aan de lange ketting gelegd en hebben alle ruimte om vers voedsel te zoeken. De kettingen zijn nodig om te zorgen dat de olifanten elkaar ’s nachts niet te slurf gaan. Onze benen voelen als was, met knikkende knieën lopen we het stuk door het bos terug naar onze bungalows. Tijdens het diner is het stil. We maken dankbaar gebruik van de bedtijd van 20.00 uur. De wekker staat op 05.50 uur, want om 06.30 uur gaan we onze olifant ophalen uit het bos.
