Onze droge pakjes moeten er al snel aan geloven. De mahouts laten de olifanten helemaal onderdompelen. Gelukkig helpen ze een handje en houden ons bij de achterkant van ons shirt vast zodat we niet helemaal kopje ondergaan.
Het is nog donker. Dag twee breekt aan. Onze lijven protesteren zeer duidelijk. Spieren waarvan we het bestaan niet wisten schreeuwen luid dat ze niet nog een dag op een olifant willen zitten. Gelukkig begint de dag met een stevige wandeling en warmen we de spieren geleidelijk op. In het bos is blijkbaar niet genoeg te eten voor de olifanten, we dragen nog wat extra suikerriet met ons mee. De lange stengels doen prima dienst als wandelstok. Wanneer we op de plaats aankomen waar we gisteren onze olifant achterlieten, is het al bijna licht. De mahout maakt van wat struiken een plumeau. Hier stoffen we onze olifant grondig mee af. Ze zijn vannacht behoorlijk vies geworden. Het stof en de steentjes worden hardhandig afgeklopt. Dan haalt de olifant zelf, met behulp van z’n slurf, de lange ketting binnen. Als beloning volgt het suikerriet. Dankbaar wordt deze aangenomen. Tijd om de olifant weer te bestijgen. Het lijkt wel of ze vannacht nog een halve meter groter zijn geworden. Hoog boven de grond stappen we door de jungle. Het is een prachtige rit door het bos, de zon is net op en het geeft een machtig gevoel om in alle vroegte op deze reuzen te rijden. We wanen ons Hannibal die over de Alpen trekt. Halverwege de rit wacht ons een verrassing. Hoewel het olifantenbaden pas om 09.45 uur op het programma staat, blijken de olifanten behoefte te hebben aan een frisse ochtenddouche. Voor we het goed beseffen belanden we in bad. Kletsnat komen we weer bij onze bungalows aan. Gelukkig ligt hier een droge outfit voor ons klaar. Snel nemen we zelf een douche en verschijnen fris aan het ontbijt. Klaar voor wat komen gaat vandaag.
Een mahout word je natuurlijk niet zomaar, daar is training voor nodig. En dat is precies wat er op het programma staat. Een half uurtje nemen we de commando’s door en raken we meer en meer vertrouwd met onze olifant. Na de training staat ons een nieuwe badsessie te wachten. Het publiek zit al klaar op de tribune. Zij denken vroeg te zijn opgestaan, maar wij weten beter. Alle olifanten staan te trappelen, maar we wachten tot de laatste pendelbus met toeristen is gearriveerd. Klokslag 09.45 uur gaat de bel en dit is het teken om een duik te nemen. Onze droge pakjes moeten er al snel aan geloven. De mahouts laten de olifanten helemaal onderdompelen, ze liggen op hun zij. Gelukkig helpen de mahouts een handje en houden ons bij de achterkant van ons shirt vast zodat we niet helemaal kopje ondergaan. Sommigen van ons krijgen de truc al aardig door en stropen professioneel de pijpen van hun broek op, net als de echte mahouts, en proberen op de rug van de olifant te balanceren. Dit heeft echter niet altijd het gewenste effect. De rug van een natte olifant is nogal slipperig. Na het bad lopen de olifanten keurig terug naar de boom waarin we van tevoren onze schoenen hebben gehangen. Wanneer ze uit de boom vallen pakken ze de schoenen met geb bon op met hun slurf. Ondertussen klikken de camera’s van de toeristen er lustig op los. We zullen ongetwijfeld in vele fotoboeken belanden.
Tekst loopt door onder gallery
Ook een mens leert snel dus we weten dat nu de show volgt. De olifanten nemen hun eigen positie in de rij in. Voorop de olifant met de vlag. Daarachter twee olifanten die de drum dragen en de derde die op de drum slaat. De overige olifanten sluiten aan in de rij terwijl ze met hun slurf de staart van hun voorganger vasthouden. Onder de slag van de drum lopen we het showterrein binnen. Alweer dat Hannibal gevoel. Een overwinningsmars. Een presentatie rondje, alle olifanten worden voorgesteld en maken bij het noemen van hun naam een kniebuiging. Dan mogen wij onze aangeleerde kunsten vertonen. Sommigen van ons hebben een extra taak, hun olifant zet een hoedje op hun hoofd of laat zien hoe ze kunnen keren op een evenwichtsbalk. Ook de taken uit hun vroegere leven worden getoond. Het voortslepen en opstapelen van boomstammen. De olifant van Els heet Luuk Lhang en blijkt een ware kunstenaar te zijn. Tijdens de show maakt ze een heus schilderij. Voor ons is er weinig rust tijdens de show. De olifantentassen moeten gevuld worden met suikerriet. Hoe voller de tas hoe gelukkiger de olifant.
Tekst loopt door onder gallery
We brengen een bezoek aan de baby olifanten. Ze zijn een paar maanden oud, maar wegen al meer dan 100 kilo. Ze zien er werkelijk schattig uit en zijn vergeleken bij onze olifanten nog echte baby’s. In het olifantenziekenhuis zien we verschillende olifanten die getroffen zijn door landmijnen op de grens met Myanmar, grote verbanden bedekken hun poten. Andere olifanten hebben oogirritatie of zijn wat neurotisch. Het is goed dat er een plek is waar voor hen gezorgd wordt. Na de lunch worden we alweer bij het bad verwacht. De vermoeidheid slaat inmiddels wel toe. Onze binnenbenen staan voortdurend in een behoorlijke spreidstand en het op- en afstappen wordt er niet gemakkelijker op. Maar, the show must go on. We maken ons nog een keer op voor een badsessie met aansluitend de olifantenshow en zijn daarna klaar om de olifanten naar het bos te brengen. Vandaag nemen we een andere route, de olifanten gaan dagelijks naar een nieuwe plek in het bos. Gelukkig is het pad vandaag minder stijl dan gisteren. We vinden allemaal een mooie plek om onze olifant vannacht achter te laten en wandelen daarna moe maar voldaan terug naar onze homestay.
Voor wat betreft de belasting hebben het vandaag wel wat slimmer aangepakt, al zeggen we het zelf, door afwisselend een rondje badderen of olifantenshow over te slaan. Fijn voor de spieren en het gaf ons, in tegenstelling tot gisteren, beter de gelegenheid om elkaar te fotograferen en te filmen. Het resultaat daarvan zie je onder meer op de twee filmpjes hieronder.