Het moest er een keer van komen, zou je bijna zeggen. Wij letten altijd erg goed op onze spullen en zijn nog nooit bestolen. Op stations en plekken met veel mensen zijn we bovendien extra op onze hoede. Het wordt een tweede natuur, maar in Thailand zijn we misschien wat lui geworden. Het is er erg veilig, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en een criminele Thai lijkt bijna ondenkbaar. Dat verwacht je eerder in landen als Rusland of India. We zitten in de bus van Bangkok naar Kanchanaburi. We willen voordat we naar Cambodja reizen graag nog de beroemde brug over de rivier de Kwai zien. De grote tas ligt onderin, het rugzakje met de laptop gaat altijd mee de bus in en leggen we in het bagagerek boven de stoelen. De bus is vrijwel leeg, slechts een paar plaatsen zijn bezet. Achter ons zit een enigszins corpulente Thai. Els vertrouwt hem niet helemaal. Hoort de hele tijd gerommel met een plastic zak. Zesde zintuig? Vrouwelijke intuïtie? Wie zal het zeggen. Het zal onze redding blijken te zijn. We zijn ongeveer een half uur onderweg als de bus bij een stoplicht stilhoudt. Er gaat iemand de bus uit en voor ik er erg in heb, is Els overeind. ‘De tas!’ roept ze en ze holt de bus uit. Ik werp een snelle blik op het bagagerek. Leeg! Zo vlug als ik kan, hol ik achter Els aan. Ze is verrassend snel en al uit beeld verdwenen als ik uit de bus stap. Ik gebaar de chauffeur dat hij moet wachten, maar dat lijkt overbodig, want hij verlaat zijn plek en komt ook naar buiten. Voordat ik mij kan afvragen waar Els is gebleven, komt ze alweer achter de bus vandaan. Met tas! De dikke Thai achter ons heeft kans gezien om de tas uit het bagagerek te halen en geprobeerd die in een plastic zak te stoppen. Wellicht is hij onzeker geworden, omdat Els een paar keer achterom keek. Hij stapte iets te vlug uit en verraadde zichzelf. Het was een korte achtervolging. De Thai had direct door dat hij werd gevolgd en werd bang. Hij heeft de tas op de grond gelegd en het op een lopen gezet. Jammer dat we hem niet te pakken kregen, maar gelukkig is de tas (en de laptop!) gered. We hebben ontzettend veel geluk gehad. Het is maar goed dat er zoiets als vrouwelijke intuïtie bestaat. Ik had die dikke Thai namelijk niet eens gezien en was de tas dus mooi kwijt geweest. En dat op Valentijnsdag! Aangekomen in Kanchanaburi drinken we er een stevige borrel op. En de laptop moet voortaan maar gewoon op schoot. Die heet tenslotte niet voor niets een laptop.
