Na deze paar dagen van bijna westelijke stedelijkheid gaan we opnieuw naar het platteland. Mount Aso is onze bestemming. We arriveren zaterdag laat in de middag en logeren in een prachtige minshuku. Het wordt wellicht wat eentonig, maar ook hier treffen we weer een strak ingerichte kamer en een mooie onsen aan (gezellig badderen met de Japanners, het is inmiddels vertrouwd). In tegenstelling tot de tempel op Mount Koya is het diner hier een groot feest. We krijgen teppanyaki, maar dan in een overvloedige hoeveelheid en omgeven door allerlei ander voedsel in kleine bakjes. De Japanse eigenaar komt hoogstpersoonlijk het vlees op de kookplaat leggen en vult onze kommetjes rijst tot ver over de rand. Het smaakt allemaal erg goed, maar we krijgen het nauwelijks op, zoveel is het. Probleem daarbij is dat er steeds weer nieuwe bakjes met voedsel worden aangevoerd, dus het blijft lange tijd onduidelijk wanneer het diner is afgelopen. En al die tijd moeten we ook nog in een ongemakkelijke positie aan het lage tafeltje blijven zitten. Als uiteindelijk een klein bakje met ijs arriveert, schatten we in dat we daarna klaar zijn en dat blijkt te kloppen.
Tekst loopt door onder gallery
Het dorp Aso ligt in een vlakte die in feite een enorme krater is van een uitgedoofde vulkaan. In de verre omtrek is de rand rondom te zien. Bovenop is echter ook nog een actieve vulkaan aanwezig, die we voor het gemak ook maar even Mount Aso noemen. Een trip naar boven is natuurlijk verplichte kost. Het eerste stuk gaat met de bus, daarna is er nog een kabelbaan die ons tot aan de rand van de actieve krater brengt. We zijn dan op zo’n 1100 meter hoogte. Het zicht naar beneden is indrukwekkend. Dikke rookwolken stijgen vanuit de krater omhoog. Rondom ons is het een drukte van belang, want voor Japanners is dit een populaire bestemming. Vanaf de krater kunnen we een wandeling nog verder omhoog maken, helemaal naar de top van Mount Takadake, het hoogste punt in de omgeving op ruim 1500 meter. Het eerste stuk gaat nog rechtuit, over een aangelegd pad van planken dat over de lavagrond voert. Daarna versmalt het pad en gaat het echt steil omhoog. Gezamenlijk gaan we de uitdaging aan, maar we hebben de wandelschoenen in de minshuku achtergelaten, dus we moeten het op de crocs doen. De crowds zijn verdwenen, slechts een paar Japanners wagen zich aan deze barre tocht. Halverwege houdt Els het voor gezien, maar Aldert gaat nog even een stukje door. Het is soms wat lastig manoeuvreren, maar de crocs geven verrassend veel grip. In een wat hoger tempo gaat het verder omhoog, totdat de bovenkant van het steile stuk is bereikt. Een stukje verder ligt de top van Mount Nakadake op 1506 meter. Het allerhoogste punt is iets te ver weg. Op zich ook niet nodig, want vanaf deze plek is er al een prachtig uitzicht rondom en natuurlijk ook op de actieve krater, die nu een stukje dieper beneden ligt. Flink verbrand schuiven we die avond voor de tweede keer aan bij het overvloedige maal in de minshuku. Omdat we deze keer weten wat ons te wachten staat, doseren we het nu iets beter. Alleen willen de kuiten niet meer in kleermakerszit, dus strekken we de benen maar gewoon lekker onder de lage tafel. Wat maakt het ook uit eigenlijk, we zien immers regelmatig Japanners die precies hetzelfde doen.
