Nadat we een hele dag onderweg zijn geweest om met een bus op en neer naar de grens met Cambodja te reizen voor een nieuw visum, nemen we een dag later de trein van Bangkok naar Ayutthaya. Het is een ritje van anderhalf uur, onze kortste treinrit tot nu toe. Een derdeklas kaartje kost slechts 15 Baht (0,30 cent). De bankjes zijn van hout. Vanaf het station wandelen we naar de rivier, waar een pontje ons naar de overzijde vaart. De ‘binnenstad’ van Ayutthaya is omsloten door drie rivieren. Het geheel ademt een weldadige rust uit. Na een eerste nacht in het PU Guesthouse verplaatsen we ons een dag later naar Tony’s Place, volgens de Lonely Planet de plek waar het allemaal gebeurt, maar er zijn niet veel andere reizigers, ook hier is het rustig. Er zijn prettige veranda’s om te zitten, er staat een kerstboom in de hal en – heel belangrijk – er is gratis en snel draadloos internet. Aan de overzijde van de straat speelt elke avond een Thaise jazzband. Het is aandoenlijk om te zien, maar het klinkt eigenlijk het beste van een afstand. Ze beginnen het optreden telkens met het Thaise volkslied en kennelijk heeft koning Bumibol zelfs een jazz compositie op zijn naam staan, want dat nummer wordt regelmatig ten gehore gebracht.
Tekst loopt door onder gallery
Ayutthaya was van 1350 tot 1767 de hoofdstad van Siam. De naam is afgeleid van Ayodhaya, dat Sanskriet is voor onverslaanbaar. Daar is inmiddels niet veel meer van te merken. De tempels liggen er verstild, verlaten en sereen bij. Per tuktuk, een longtailboot en te voet verkennen we er een paar. Niet allemaal, want in en rondom deze plaats liggen er wel 400. De tempels zijn gebouwd in de Khmer stijl, zoals ook Angkor Wat in Cambodja. Deze zijn een stuk kleiner en bieden alvast een mooi voorproefje. Een van de mooiste tempelcomplexen in Ayutthaya is Wat Phra Mahathat, dat in 1384 werd gebouwd. Hoewel de belangrijkste pagode totaal verwoest is (met dank ooit aan de Birmezen) zijn de restanten van het complex nog steeds indrukwekkend. Kenmerkend is het hoofd van de Boeddha dat tussen de wortels van een grote boom zichtbaar is. Net als in het stadje is het in de tempels erg rustig. Er zijn vrijwel geen toeristen, zodat we ons op bepaalde momenten toch stiekem bijna ontdekkingsreizigers wanen die door nog onontdekte tempelcomplexen dwalen en daarvan verslag doen. Hieronder een kleine selectie uit de talloze foto’s die wij tijdens onze ‘tempeljacht’ maakten.
