De taxichauffeur die ons naar het Berlin Ostbahnhof brengt, waar onze trein naar Sint-Petersburg vertrekt, blijkt een voormalige Ossie te zijn. In de twintig minuten durende rit wordt onze kennis over Berlijn nog even flink bijgespijkerd. Bijna met weemoed vertelt hij dat hij voor het bouwen van de muur in 1961 nog regelmatig naar zijn grootmoeder in West-Berlijn reisde. Die ene Westmark die hij van haar kreeg wisselde hij vervolgens om voor veel meer Ostmarken. Na 1961 waren die bezoekjes uiteraard afgelopen. Inmiddels is de muur alweer zeventien jaar historie, maar de verschillen zijn gebleven. Zo verdienen leraren in voormalig Oost-Berlijn nog steeds minder dan diezelfde leraren in het voormalige West-Berlijn.
Terug naar de werkelijkheid. Op perron 1 wordt de trein naar Sint-Petersburg verwacht. Het is een behoorlijk eind: 36 uur non-stop in de trein. Dat hebben we allebei nog nooit eerder gedaan, tenminste, niet zo lang. Aldert bivakkeerde in zijn studententijd nog wel eens in een Franse nachttrein, op weg naar een of andere wandelroute in de Auvergne of de Alpen, maar voor Els is dit echt helemaal nieuw. Noem het gerust een debuut. Gespannen staan we dan ook te wachten op het perron. Er komt een trein aan, maar die is bestemd voor het perron aan de overzijde. We zijn duidelijk te vroeg. Met bonzend hart tellen we de minuten af. Precies om half 4 is het zover. Ons hotel op wielen rijdt het Berlin Ostbahnhof binnen. We halen diep adem, pakken onze reistassen en zoeken het nummer van onze wagon. Een onvervalst Russische provodnika begroet ons op het perron in het Russisch en controleert, voordat we mogen instappen, de kaartjes en de paspoorten. Alhoewel we nog steeds op Duitse bodem zijn, is ons bezoek aan Duitsland hiermee feitelijk per direct ten einde. We halen nog een keer diep adem, kijken elkaar veelbetekenend aan en stappen in de trein. Onze reis begint nu echt, zoveel is zeker.
