Het regenseizoen lijkt voorbij. Sinds ons vertrek uit Dali is het erg mooi weer. Lijiang is werkelijk prachtig. De oude stad is een doolhof van kronkelige straatjes, verdwalen is zo gebeurd. Er zijn veel winkeltjes en ook veel Chinese toeristen, maar dat doet niets af aan de charme en pracht van dit stadje. Op het centrale plein wordt een traditionele Naxi dans opgevoerd. De Naxi, een van de 56 erkende etnische groepen in China, hebben zich daarvoor in traditionele kleding gestoken. Lijiang heeft daarnaast ook een minder toeristische deel, waar het een stuk rustiger is. Daar vinden we nog authentieke markten waar je zo’n beetje alles kunt krijgen wat je zou willen hebben, of juist niet natuurlijk. Wij maken ons echter vooral zorgen om onze 12inch Apple. Ons ‘kind’, zoals we de kleine laptop meestal liefkozend noemen, laadt niet meer op. We speuren zo’n beetje heel Lijiang af naar een winkel waar we daarvoor terecht kunnen, maar die missie slaagt voorlopig niet.
Tekst loopt door onder gallery
We slapen in het guesthouse van Mama Naxi in de oude stad, omdat we er vele enthousiaste verhalen over hadden gehoord. Het is een oud Naxi huis, gebouwd rond een courtyard. Het ziet er erg gezellig uit, maar het is nogal gehorig en de kamers zijn niet best. Slapen kost echter maar 70 yuan per nacht, en voor 10 yuan wordt een avondmaal geserveerd. Goed voor het budget. Dat blijkt ook als we de eerste avond Els haar verjaardag vieren in het Mama Naxi Café. Er is een bont gezelschap in het guesthouse, waaronder de Nederlanders Ron en Lisette, die ook langdurig op reis zijn. We trakteren iedereen op drankjes, maar met biertjes die voor 10 yuan per stuk over de toonbank gaan raakt de portemonnee niet snel leeg. Dat krijg je bij Café Bedier in Amsterdam niet voor elkaar.
