In drie uur tijd brengt de trein ons van Wenen naar Boedapest. Erg aangenaam is het niet, want de airco valt regelmatig uit, een verbazingwekkend fenomeen in een Oostenrijkse trein. Boedapest doet meteen prettig aan. We hebben voor twee nachten een appartement geboekt. De locatie is perfect, Ferenciek Tere, midden in het hart van Pest, het platte deel van de stad dat sterk aan Parijs doet denken. Mooie boulevards, gebouwen in de stijl van Haussmann en goed onderhouden. Het appartement bevindt zich in een hoog oud gebouw uit begin 1900. Bij de conciërge halen we de sleutel af. Het is daarna even afzien, maar liefst zes lange trappen moeten we omhoog. Als we ons hebben geïnstalleerd en weer naar beneden lopen, horen we door openstaande ramen aan de overzijde van de binnenplaats pianomuziek. Iemand speelt Liszt, live. We wanen ons onmiddellijk in de Hongaarse versie van The Unbearable Lightness Of Being. De toon is gezet.
Tekst loopt door onder gallery
Onze eerste positieve indruk van Boedapest verandert niet. Op de tweede dag crossen we met de metro en de tram dwars door de stad. Het oude stadsgedeelte Boeda, aan de overzijde van de Donau, boeit ons daarentegen iets minder. Te toeristisch, maar het uitzicht over de rivier en de stad aan de overzijde is natuurlijk een must see. Snel weer terug naar onze ‘eigen’ kant van de Donau. Het openbaar vervoer in de stad is een travellers dream. Metro, tram of bus, na steeds een minuut of drie komt er alweer een nieuwe aan. Daar kan Amsterdam nog wat van leren. En het is goedkoop ook. Alleen hanteert de metro een wat bizar systeem, dat erop neerkomt dat je voor elke lijn een nieuw kaartje moet kopen. Dus bij overstappen van lijn twee naar lijn drie betekent twee kaartjes. Daar doen wij niet aan, wij hanteren het systeem van Parijs, reizen op hetzelfde kaartje zolang we ondergronds zijn. Het komt ons de laatste ochtend duur te staan als we op weg zijn naar het station om onze reistassen in een kluis te deponeren. Kaartjes controle bij de uitgang van de metro. Els is niet voor één gat te vangen en loopt er strak langs (hoe doet ze dat toch steeds?), maar dat laten de controleurs zich niet nog een keer gebeuren. Dus is Aldert de klos. Arrestatie! Wij zijn ervaren reizigers, denk je dan, maar met deze Hongaarse types valt niet te spotten. Terwijl Aldert een vurig pleidooi voor zichzelf houdt, laat Els zich wijselijk genoeg niet zien. Vanachter een pilaar ziet ze lijdzaam toe hoe Aldert het pleiten is verleerd. Dertig euro boete. Het alternatief is een nacht in de cel, maar die brengen we dan toch maar liever in de trein door.
Tekst loopt door onder gallery
De nachttrein naar Boekarest vertrekt pas einde middag. De laatste uren in Boedapest benutten we om het Memento State Park iets buiten de stad te bezoeken, dat een verzameling communistische beelden herbergt die na de omwenteling in 1989 van vernietiging zijn gered en hier sinds twee jaar worden tentoongesteld. We zien Marx, Engels, Lenin en nog wat van die types. Stalin ontbreekt, behalve zijn laarzen, het enige dat van zijn beeld resteert nadat het werd omgehaald. Veel interessanter dan de beelden is echter een film die wordt vertoond over het leven als geheim agent onder het communistisch regime. De dienst maakte instructiefilms voor haar agenten en maakte daarbij zelfs gebruik van echte acteurs. Het is bijzonder interessant. Maar ook een vrij treurig beeld. En lachwekkend. Zo wordt uitgelegd dat je, als je een woning aan het doorzoeken bent zonder dat de bewoner dat weet, nooit de telefoon mag opnemen. Want er kunnen maar liefst drie redenen zijn dat die gaat: verkeerd verbonden, iemand wil de eigenaar spreken of het is de eigenaar zelf die zijn woning checkt. Of dat je, als je iemand volgt die een café bezoekt, iets bestelt dat de andere gasten ook drinken. Dan val je namelijk niet op. Goede tips! Ter afsluiting stapt Aldert nog even in de oude Trabant die buiten het museum staat. Maar goed dat hij zelf destijds geen geheim agent was, want de auto is veel te klein. Stel je voor dat je daarin een verdachte had moeten volgen…
