We wennen snel. Van een jetlag is geen sprake meer, vandaag bijna te laat voor het ontbijt. Om 09:30 uur snellen we naar beneden. De Chinezen zijn stipt, zeer stipt. Om 10:00 uur is het ontbijt ten einde. Wat weer betekent dat om 09:45 uur de voltallige staf (en dat zijn er nogal wat) klaar staat om stekkers uit thee-, koffiepotten en broodroosters te halen. Vijf minuten later worden de vlammetjes onder de schalen gedoofd. Na het ontbijt melden we ons bij de receptie. We informeren naar de door ons gevraagde kamerruil. We krijgen eerst geen antwoord, maar binnen no time staan we met drie Chinezen op onze kamer. Klaar voor de kamerruil. Prima, alleen we hebben nog niet gepakt. Onverstoorbaar blijven de Chinezen in onze kamer staan. Na een klein kwartiertje inpakstress, liggen onze tassen op het karretje. We wonen in onze nieuwe kamer. Na dit korte oponthoud gaan we op pad. De zon schijnt, het belooft een mooie dag te worden.
De Verboden Stad lonkt. De zaterdag metro blijkt nog vele malen drukker te zijn dan de doordeweekse. Opeengepakt met bergen Chinezen tellen we de haltes. Wanneer we uitstappen gaan we onder het portret van Mao door, hét beeld van Beijing of misschien wel van China. Net als alle Chinezen gaan, ook wij, met Mao op de foto. Bij de entree van de Verboden Stad lijkt het wel of de hele metro hier is uitgestapt. Eenmaal ‘binnen’ verdwijnt de massa in de enorme oppervlakte van de Verboden Stad. Een keizerlijk gevoel overkomt ons. Helaas staat een groot deel van de Verboden Stad in de steigers. Dit allemaal vanwege de komende Olympische Spelen in 2008. Heel Beijing ondergaat een metamorfose. De Verboden Stad telt talloze gigantische pleinen, maar het meest indrukwekkend zijn de tronen van de oude keizers. Ook het verblijf van de concubines spreekt tot de verbeelding. Uiteindelijk belanden we in de keizerlijke tuin. Zonder alle mensen die er nu rondlopen, moet het hier heerlijk zijn geweest.
Tekst loopt door onder gallery
We besluiten om de lunch nog even uit te stellen en ons direct, per taxi, bij de Lama Temple af te laten zetten. Nou dat laatste, het afzetten is prima gelukt. Buiten de muren van de Verboden Stad wil geen taxichauffeur ons naar de Lama Temple brengen. Een te korte rit? Geen zin? Onbegrip? Of, hebben ze een deal gesloten met de riksja rijders? Waarschijnlijk dat laatste. We laten ons verleiden om in een riksja te stappen. De vriendelijke man belooft ons voor 25 yuan (€ 2,50) naar de tempel te brengen. Ach, waarom ook niet. De fiets van de vriendelijke man blijkt zich zo’n 500 meter verderop te bevinden. In een hoog tempo lopen we achter hem aan. We belanden in een vage hutong (oude arbeiderswijken) en zien zijn nog vagere riksja. Maar ja, om daar nu nog over te beginnen. We stappen in het gammele karretje. Bij de eerste baksteen gaat het mis. We krijgen een zeer uitgebreide uitleg over het stempel van de betreffende metselaar. Het is duidelijk, ontsnappen gaat niet meer, we gaan een hutong tour maken. Best, maar wij willen – op tijd – bij de tempel zijn. Het wordt een compromis. En de tour en op tijd bij de tempel. Prima. Onze riksja rijder haalt alles uit de kast. Bij elke deur krijgen we uitleg en we krijgen zelfs het voormalig woonhuis van chairman Mao te zien. Onderweg wordt er gestopt voor een praatje met een oude Chinees. De man weet het zeker: ik heb geel bloed. De tijd tikt verder en we dringen aan om op tijd bij de tempel te komen. Het al niet zo beste Engels van onze gids wordt naarmate hij meer inspanning levert slechter en slechter. Tenslotte dringt hij aan om een bezoek aan de Bell Tower te brengen. Dat willen wij niet, wij willen naar de Lama Temple. Het lijkt of hij de boodschap (eindelijk) heeft begrepen. Geen stops en geen uitleg meer. Onze riksja rijder wijst blij naar boven “Roof of Lama Temple” en fiets nog dichter naar ons doel. Op een hoek worden we afgezet. Daar komt de spreekwoordelijk aap uit de mouw. De tour moet 300 yuan per persoon gaan kosten. Hij heeft er zelfs het bewijs voor, een originele hutong guide. We sluiten een deal, 150 yuan. Onze vriendelijke man ontevreden, wij ook. Snel richting de tempel, het kan nog net, we zijn een uur voor sluitingstijd. Het enige wat ons nog te doen staat is een drukke weg oversteken. We zijn er! We lopen op de tempel af en lezen vol verbazing het bordje Bell Tower…. Verslagen druipen we af. Een blik op de kaart leert ons dat de Lama Temple zelfs niet in de buurt is. En we hebben ook nog niet geluncht. Op zoek naar een drankje en wat te eten. Om de hoek van waar zich het kleine Bell Tower drama afspeelde blijkt een leuk buurtje te zijn. Allemaal kleine eet- en drinktentjes afgewisseld met souvenirs en kleine winkeltjes. We eten bij een klein restaurantje. Wontons, noodles, thee en een glaasje Chinese wijn. We zitten heerlijk en genieten van de lekkere gerechtjes. En, je moet toch ook een hutong tour gemaakt hebben in Beijing. Nou, dat hebben we, al heeft het wat leergeld gekost. De Lama Temple doen we morgen.
We zijn ervoor gewaarschuwd, hebben er over gelezen maar het moment dat je gebruik moet maken van een publieke wc breekt op een moment toch aan. Gewapend met plastuit en zakdoeken doe ik mijn eerste poging. Deze duurt exact vier seconden. Dit is ONMOGELIJK. Eerst nog maar eens een slokje. Dan moet het toch echt gebeuren. Er zijn geen opties meer. Ik besluit de plastuit niet in de strijd te werpen. Ongeoefend gebruik is immers niet geheel zonder risico. Goed concentreren nu. De acht gehurkte vrouwen achter een één meter laag muurtje is tot daaraantoe. Het probleem is de stank. Ik besluit mijn (multifunctionele) Buff in de strijd te werpen. Buff voor het gezicht, ik moet er uitzien als een potentiële overvaller, en de broekspijpen in de sokken, zakdoek in de aanslag. De Buff doet z’n werk. Binnen no time is het gebeurd. Met m’n broek bijna nog op m’n enkels verlaat ik het gebeuren. Aankleden kan buiten. De Chinezen lachen zich gek. Ik zie dat ik vanuit het tegenoverliggende restaurantje word gefotografeerd. M’n vuurdoop heb ik gehad. Na nog een drankje aan het meer besluiten we dat het tijd is voor ons volgende plan, de vlagceremonie op het Tiananmen Plein. Gezien ons recente riksja avontuur focussen we ons dit keer op de metro. Vanaf het punt waar we ons nu bevinden is het zeker nog twintig minuten lopen naar de metro en we hebben haast. De vlag wordt op het moment van zonsondergang gestreken. Vandaag is dit om 18:30 uur. De metrorit gaat trager dan we willen, om 18:25 verlaten we de metro. Het station is enorm en bovendien moet er nog een behoorlijke boulevard overgestoken worden. Het wordt rennen voor de vlag! Buiten adem bereiken we de massa die staat te wachten. De ceremonie is begonnen. Helaas, ik ben te klein en zie net het topje van de vlaggenmast. Aldert doet het hier beter qua lengte en maakt de nodige foto’s. Ook qua uiterlijk doet Aldert het hier goed, de Chinezen willen graag met hem op de foto. Lustig klikken de camera’s erop los. Na een kwartiertje is het gedaan met de pret, de militaire vegen met groots vertoon het hele plein leeg. Ook wij ontkomen er niet aan. Iedereen dient met onmiddellijke ingang het plein te verlaten.
