De eerste indrukken van Kathmandu hebben we niet bijgesteld. Het is druk, vies en vol met toeristen. Het vuilnis ligt op straat, het is stoffig en iedereen wil iets van je. Konden we in Tibet vrijwel iedereen met open vizier tegemoet treden, hier moet je echt een gezicht opzetten dat ‘Wij lopen door’ uitstraalt. Zodra we de rustige omgeving van ons guesthouse verlaten, klinkt het onophoudelijk:
‘Excuse me, sir…’
‘Madam, excuse me…’
‘Sir!’
We leren snel en zijn meedogenloos. Vanaf de eerste dag wordt iedereen door ons volledig genegeerd. Ook op vragen als ‘where are you from’ wordt niet geantwoord, want uiteindelijk willen ze voor gids spelen of iets verkopen. De ergste van allemaal zijn de nep Saddhu’s. Zes jaar geleden teisterden ze de straten ook al. Nog steeds wandelen ze rond met die zalvende glimlach om een geluksstip op je voorhoofd te kunnen zetten. Dat geluk blijkt daarna uiteraard een fors prijskaartje te hebben. Tot onze verbazing trappen veel toeristen in de val, tenminste, we zien er nogal wat met zo’n rode punt op hun hoofd rondlopen. Maar misschien maakt vier maanden reizen wel alert en verstandig, je weet het niet. Het op de foto krijgen van zo’n Saddhu is overigens nog een hele kunst, want als ze zien dat je de camera in de aanslag hebt, bedekken ze meteen hun gezicht. Met wat geduld en dankzij de telelens krijgen we ze te pakken.
Tekst loopt door onder gallery
Gelukkig zijn er ook pluspunten. Het Delima Garden Café heeft een heerlijke tuin, weg uit de drukte. Je kunt er ontbijten, lunchen, biertjes drinken en dineren en we zijn er inmiddels vaste klant. We kwamen er wat oude bekenden tegen, waaronder Arjan en Marlou. Het is net een reizend circus, die wereldreizigers. Er is een top Italiaans restaurant dat prijzen hanteert waarvan we hebben besloten dat die binnen ons budget vallen. Verder lezen we boeken, lopen wat rond en hebben we de eerste stappen gezet op weg naar India. Na een rij van drie uur te hebben getrotseerd (geen pluspunt…), konden we op voor de eerste ronde: het invullen van een faxformulier voor 300 rupees per persoon. Daarmee gaat men eerst na of je geen antecedenten en dergelijke hebt, althans, dat zeggen ze. Wij denken dat het gewoon ordinaire geldmakerij is. Hoe dan ook, over een paar dagen mogen we nogmaals naar de ambassade, vermoedelijk wederom een uurtje of drie in de rij, om de echte aanvraag in te dienen. Diezelfde middag kunnen we het felbegeerde visum dan afhalen. Dat is al met al wel sneller dan de twee weken die ons eerst in het vooruitzicht was gesteld.
