Vandaag brengen we een bezoek aan het Songzanling klooster, een paar kilometer ten noorden van Zhongdian. We wilden aanvankelijk met de fiets, want het is mooi en helder weer. We vinden echter maar een enkele fietsverhuur en de aanwezige verhuurder wekt niet de indruk graag fietsen te verhuren. Na veel aandringen haalt hij er een uit de stalling, maar het ding is veel te klein. We besluiten om dan maar met de bus te gaan, dat kost slechts 2 yuan voor een ritje. Achteraf een goede keuze, want de fietstocht was niet erg spannend geweest. Het Songzanling klooster is een van de oudste en belangrijkste kloosters van Tibet geweest. Sinds de Chinese invasie in Tibet in 1950 is de regio waar we ons nu bevinden ingelijfd bij China en maakt het onderdeel uit van de provincie Yunnan. Het klooster werd tijdens de Culturele Revolutie vernietigd, net als 6000 andere kloosters in Tibet, maar is sinds 1980 weer herbouwd onder de vleugels van hervormer Deng Xiaoping.
De bus zet ons voor de ingang van het kloosterdorp af. Het is een indrukwekkend gezicht, het lijkt wel het Potala paleis in het klein. Omdat er nog aan de muren wordt gewerkt, lopen we via een zijingang naar binnen. Een lange trap voert naar de bovenste delen, waar de tempels staan. De eerste die we betreden, heeft meteen een grote verrassing in petto. Er hangt een foto van de Dalai Lama, officieel verboden in China. Het verhindert een aanwezige monnik niet om ons erop te wijzen. Wij proberen de monnik duidelijk te maken dat wij de Dali Lama in Antwerpen hebben gezien, maar helaas schiet ons Tibetaans daarvoor tekort. We knikken dan maar vriendelijk en steken een boterkaars aan. Er zijn meer tempels en gebedsruimtes en in een andere zien we nog een foto van de Dalai Lama. Het geeft een goed gevoel. Volgens bronnen die we hebben gelezen zouden er in dit klooster ongeveer 600 monniken moeten zijn, maar we zien er slechts een tiental. Sommigen zitten te kaarten, een ander telefoneert, maar er zijn er ook die met meditatie bezig zijn. We zijn diep onder de indruk van het complex en dwalen er lange tijd rond. Gelukkig zijn er weinig (Chinese) toeristen die de rust verstoren. In volmaakte harmonie dalen we de trappen weer af op weg naar de uitgang. We voelen ons verlicht en zijn klaar voor onze reis naar Lhasa.
