Shanghai South train station is net een luchthaven. Een gigantische, moderne hal met alle faciliteiten. De bagage moet door de scanner en grote borden met nummers wijzen de weg naar het juiste perron. We hebben softsleeper kaartjes voor de trein naar Guilin en mogen daarom in de eerste klas wachtkamer zitten. Pas een half uur voor vertrek mag je naar het perron. Daar wacht een verrassing. Onze wagon is halfleeg en we blijken het compartiment helemaal voor ons alleen te hebben. Dat blijft zo de hele rit. Wat een luxe, en dat in China. Overigens begrijpen we nu ook waarom we voor deze trein wel gemakkelijk aan kaartjes konden komen. Plek zat.
De rit van Shanghai naar Guilin duurt bijna 24 uur. Een eitje als je de Transsiberië Express al achter de rug hebt. Bovendien hebben deze Chinese treinen dekbedden in plaats van dekens en is de restauratiewagen een feest. Je kunt er heerlijk eten. We trekken veel bekijks tijdens onze bezoekjes aan het restaurant. We blijven steeds lachen en dan lachen de Chinezen altijd terug. Het enige minpunt is dat de tv in de coupe overdag niet uitgezet kan worden. Vooral irritant op het moment dat een Chinese zangeres langdurig tevergeefs zuiver probeert te zingen. Ze is niet van het scherm te slaan. We proberen met de Chinese provodnika te regelen of de tv uitgezet kan worden, maar die begint vervolgens een lange monoloog met drukke gebaren, wat er vermoedelijk op neerkomt dat de tv aan blijft. Dan maar de iPod aangezet. Gelukkig wordt het om negen uur ‘s avonds alsnog stil. Donderdagochtend om 8.30 uur rijden we het station van Guilin binnen. Vanuit de trein zien we de eerste contouren van het karstgebergte al voorbijtrekken. Onze eindbestemming voor vandaag is Yangshuo, dat er middenin ligt, een uurtje of twee met de bus vanuit Guilin. We maakten een kort filmpje in de trein. Niet heel spannend, Els verveelt zich en vindt het saai.