Op een dag neem je de trein van Amsterdam naar Berlijn, en drie maanden later zit je dan zomaar in Zhongdian in zuidwest China, in een gebied dat ooit tot Tibet behoorde. Drie maanden op reis. Nog nooit waren we zo lang weg uit Nederland. Hadden we de eerste maand nog het idee met een veredelde stedentrip bezig te zijn, dat is nu wel heel anders. De dagen rijgen zich aaneen, de tijd vliegt, maar ook weer niet. Sinds onze aankomst in China doen we het bewust rustig aan. We proberen overal waar het leuk is ten minste een dag of vijf te blijven. Dat bevalt ons erg goed. Elke nieuwe plaats en elke nieuwe omgeving nemen we op die manier goed in ons op. Soms vragen we ons wel eens af of we niet iets ‘moeten’. Dat is kennelijk iets dat we in ons kikkerland met de paplepel krijgen ingegoten. De oplossing dient zich echter meestal vanzelf aan. Of we stappen op de fiets voor een tochtje, of we boeken een leuke tour, of we leggen ons er gewoon bij neer dat we niets hoeven. Zo is Zhongdian, waar we nu zijn, een heerlijke omgeving om in je op te nemen, naar de mensen te kijken, er mee te praten (voor zover dat gaat) en alle indrukken volledig tot je door te laten dringen.
Sinds we wat dieper in China zijn beland, komen we ook steeds meer reizigers tegen die zo ongeveer hetzelfde doen als wij. In Yangshuo begon dat, en sinds we naar Dali en verder zijn gereisd, neemt dat alleen maar toe. Op zijn tijd erg leuk. Gisteravond hadden we een hernieuwde kennismaking met Heidi en Ingebjörn, het Noorse koppel waarmee we de trip naar Tibet gaan maken. Een spannend vooruitzicht, niet alleen vanwege de onverharde wegen, hoge passen en Spartaanse omstandigheden die we onderweg zullen tegenkomen, maar ook omdat je met twee vreemden zeven dagen in een jeep moet doorbrengen. We hebben er alle vertrouwen in. Het zijn net als wij rustige types en we kunnen bovendien elkaars taal niet verstaan. Goed voor de privacy onderweg! Intussen zijn er natuurlijk momenten waarop we het thuisfront missen. Zo leverde de verjaardag van Els een paar dagen geleden de nodige emoties op. Dan prijzen we ons gelukkig dat we er niet alleen voorstaan, dat we elkaar kunnen troosten en dat het met ons samen erg goed gaat. Een van de zegeningen voor de moderne reiziger is Skype, alleen hebben die dekselse Chinezen sinds een paar dagen Skype geblokkeerd. Voorlopig niet meer gratis telefoneren dus, daarvoor moeten we wachten totdat we in Nepal zijn. Gezond zijn we allebei nog steeds. De koortsaanval in Kyoto van Aldert was gelukkig eenmalig en de rug van Els houdt zich redelijk. Inmiddels zijn we gewend aan de hoogte van 3200 meter waar we nu zitten. Al met al zijn de voortekenen voor de reis naar Lhasa dus goed. Dat geldt ook voor het budget. De trip naar Tibet is niet goedkoop, maar desondanks gaan we er vrijwel zeker in slagen om in China en Tibet beneden de 50 euro p.p. per dag te blijven.
