Met de bus reizen we in vier uur van Lijiang naar Zhongdian (ook wel Shangri-La genoemd en in het Tibetaans heet het Gyalthang). Het landschap onderweg is prachtig. We zien diepe valleien met bos, waar rivieren doorheen kronkelen. Ergens verder weg blinkt een hoge besneeuwde top in de zon en naarmate we Zhongdian naderen, zien we steeds meer gebedsvlaggen. Rond 1 uur in de middag zijn we gearriveerd. We zijn nu op 3200 meter hoogte, we merken het een beetje aan de ademhaling, maar het valt allemaal wel mee, we hebben in Lijiang tenslotte al enkele dagen op 2400 meter geslapen. Een taxi brengt ons voor 6 yuan van het busstation naar de poort van de oude stad. Vol verwondering lopen we er binnen. Het is veel kleiner dan Lijiang, veel rustiger, maar vooral heel erg Tibetaans. Binnen enkele minuten zijn we al op het centrale plein. Er worden houtvuren gestookt, we zien prachtig geklede vrouwen en de huizen zijn met allerlei kleuren versierd. We checken in bij de Ge Sang Garden Inn, dat iets achter het plein ligt. Het ziet er mooi en fris uit en heeft tot onze verbazing de beste bedden die we tot nu toe in China hebben gehad.
Zhongdian biedt onverwacht redding voor de Apple. Sinds enkele dagen krijgen we de batterij niet meer opgeladen. Een grote ramp, zonder computer kunnen we onze foto’s niet meer bewerken en wordt het bijhouden van de website een stuk lastiger. In een café zien we een Chinees met een Powerbook. Hij blijkt afkomstig uit Singapore en is de café-eigenaar. We lenen zijn stekker en de diagnose is meteen gesteld: ons snoer is kapot. Dat valt mee, de computer zelf is dus niet stuk. Maar het feest wordt nog groter als de man ons doodleuk vertelt dat hij een snoer voor ons in Kunming kan bestellen. Aflevering duurt wel een week, maar we kunnen het dan naar Lhasa laten opsturen. Maandag melden we ons weer bij hem, dan gaat hij het voor ons regelen. De verdere dag dwalen we nog wat rond, eten we een perfecte Indiase maaltijd en kijken we op het plein naar de dansende Tibetanen. Dat schijnen ze elke avond te doen. Het is een wonderlijk geheel. In een grote cirkel bewegen ze op de muziek en ze weten allemaal precies wanneer ze welke armzwaai of draai moeten maken. Jong, oud, vrouwen met een kind op de rug, iedereen doet mee, ook twee politiemannen haken in. Een Tibetaans meisje weet zelfs nog een mobiel telefoongesprek te voeren tijdens de dans. We blijven een tijdje zwijgend naar het schouwspel kijken. Het is een amusant, maar ook mooi en bijna ontroerend gezicht. Men zegt dat de Tibetanen net buiten Tibet (in China) vrijer zijn dan de Tibetanen in Tibet zelf, omdat de overheid hier minder strak aan de touwtjes trekt. Misschien zijn deze dansende Tibetanen daar wel het bewijs van. We zullen er de komende dagen vast meer over te weten komen.
