Het is vreemd om na vijf weken in Amsterdam onze reis te vervolgen. We waren bijna weer gewend aan het stadse leven. De eerste uren zitten we dan ook wat onwennig in de trein. Voorlopig zijn we alleen, we krijgen pas vanaf Frankfurt andere reizigers in onze coupé. Het is het begin van ons deel 2, via de zijderoute naar het verre oosten. En we vertrekken zowaar met de Oriënt-Express. Het staat op de wagon, al is het uiteraard niet de oorspronkelijke, want die rijdt niet meer. Allereerst op naar Wenen, de stad van Mozart, van het Nieuwjaarsconcert en de Sachertorte. Reisgidsen voor de eerste week hebben we niet bij ons. In die Oost-Europese steden redden we ons vast wel zonder, we zijn nu immers ervaren reizigers! Zo ervaren in elk geval dat we ons Oezbeekse visum (dat we in Istanbul willen afhalen) iets te laat hebben aangevraagd. Ja, we werden lui in Amsterdam. We zullen dus misschien iets langer in Istanbul moeten blijven. Maar dat is van later zorg. Deze eerste uren staren we vooral uit het raam. Nederland glijdt snel voorbij en Arnhem ligt al ver achter ons als we ons realiseren dat het al lang tijd is voor een biertje.
De reis verloopt soepel. Onze medereizigers die later instappen zijn dermate stil dat we vrijwel moeiteloos verder slapen. Onder een stralende ochtendzon rollen we Wenen binnen. We hebben een kamer geboekt in een hostel op loopafstand van het station. Hier maken we direct kennis met de harde werkelijkheid. Zo ongeveer alle blonde meisjes met rugzakken in Europa lijken op deze plek verenigd. Dit is de wereld van Interrail. Jeugd op reis. We voelen ons een beetje bejaard, maar wat geeft het, we hebben onze eigen kamer. Omdat we pas na 14.00 uur kunnen inchecken laten we de tassen achter en duiken de stad in. We hebben maar één dag en die gebruiken we voor een flitsbezoek. Al gauw hebben we het gevoel onze reis nooit te hebben onderbroken. Geroutineerd hoppen we van het ene hoogtepunt naar het andere. Dat wil zeggen, via de standbeelden van Goethe en allerlei Frans Jozeffen naar dat van Mozart. Die laatste lijkt de stad aardig in zijn greep te hebben. Hij werd destijds in een armengraf gegooid, maar de Mozartkugeln schieten nu van alle kanten op ons af. Toegegeven, het Mozart huis staat dan ook in Wenen. We passeren de plek waar de originele Sachertorte wordt geserveerd en leren dat de Turken enkele honderden jaren geleden bij een overhaaste terugtocht de koffiebonen hebben achtergelaten. We willen een kopje proberen in Café Central, het etablissement waar Freud en Lenin nog geschaakt hebben, maar dat is ons iets te deftig. Wij hebben ons eigen terras, vlakbij het hostel, waar het bier goed smaakt na een lange dag rond hobbelen. We zijn weer op reis.
